Złota dama (2015)

To właśnie historia, którą opowiada „Złota dama”, sprawia, że film jest naprawdę dobry i warto się z nim zapoznać. To ona podciąga całość o klasę wyżej. W temacie walki o dzieła sztuki skradzione przez nazistów, jest to film o kilka klas lepszy od fatalnych „Obrońców skarbów” George’a Clooneya.

Mimo pewnej schematyczności fabuły „Złota dama” Simona Curtisa potrafi autentycznie poruszyć. (…) Film Curtisa w szerszej perspektywie nic raczej nie zmieni, ale jestem pewien, że będzie w stanie zmusić, choć część widzów do zastanowienia się nad wydarzeniami, o których opowiada.

Ostatecznie (…) najmocniejsza w filmie okazuje się strona poznawcza. Dość szczegółowo dowiadujemy się tu o trudach, jakie osoby poszkodowane w czasie II wojny światowej muszą ponieść, by odzyskać to, co należało niegdyś do nich.

Obie perspektywy, którymi żonglują twórcy filmu, są mało przekonujące. Przeszłość to zaledwie kilka obrazków mieszczańskiego szczęścia skontrastowanego z nazistowskim bestialstwem: standardowych i koturnowych. Scenom z teraźniejszości też wyraźnie brakuje życia, sam proces jest nudną, nie trzymającą w napięciu walką z ponurym rządem austriackim (…)

Oczywiście w filmie Curtisa roi się od uproszczeń (…). Nie zmienia to jednak faktu, że „Złota dama” została zrobiona pewną ręką rzemieślnika. Reżyser zgrabnie tasuje planami czasowymi, wypełniając kolejne białe plamy w biografii Marii. Kiedy trzeba, potrafi rozładować atmosferę dowcipnym dialogiem, podkręcić napięcie (…) albo wycisnąć łzę szczerego wzruszenia.

To klasyczny film typu „porządnie opowiedziana prawdziwa historia”.