Zimowa opowieść (2014)

Zimowa opowieść to atrakcyjna błyskotka, która, niestety, kuleje scenariuszowo. Dwa plany czasowe: dziewiętnastowieczny i współczesny, zdają się sklejone na siłę.

Zimowa opowieść to zlepek gatunków, estetyk i tonacji, który mimo starań imponującej obsady, na czele z Colinem Farrellem i czarującą Jessicą Brown Findlay, zwyczajnie nie trzyma się kupy.

„Zimowa opowieść” raczej nie pozwala błogo zatracić się w wykreowanej rzeczywistości i swobodnie podążać za bohaterami. W baśniowym Nowym Jorku jest kiczowato i mdło. Nasz brak zaangażowania oraz wiary w ukazaną historię sprawiają, że film nuży.

„Zimowa opowieść” przeznaczona jest głównie dla osób, dla których przede wszystkim liczy się strona wizualna filmu. Ta jest bez zarzutu. (…) Szkoda tylko, że w parze z opakowaniem nie idzie treść. Książka Helprina jest bardzo długa, wiadome więc było, że cięcia będą nieodzowne. Skracać też trzeba jednak umieć, a Goldsman, doświadczony w końcu scenarzysta, wyraźnie tutaj poległ.

Zimowa opowieść Goldsmana jest nie tylko niespójna, ale nade wszystko – naciągana i nudna. Splot wydarzeń przypomina opowieść dziecka, które bez względu na jakąkolwiek – nawet magiczną – logikę miesza porządki i fakty, by doprowadzić swoich bohaterów do szczęśliwego końca.