Ziarno prawdy (2015)

Mało jest w tym thrillerze sugestywnej atmosfery napięcia, niepokoju, zagrożenia. Często twórcy próbują mechanicznie wymusić suspens (…) Nie dość, że gada się tutaj w nadmiarze, to jeszcze film skręca w stronę komedii satyrycznej (…) Film Lankosza nie satysfakcjonuje jako kino gatunkowe, a i intelektualnie się tym „Ziarnem prawdy” nie nasycimy.

Borys Lankosz („Rewers”) stara się trzymać widza w napięciu (…) Ponadto wszystko wygląda tak, jak w kinie gatunkowym być powinno: aktorzy przekonujący (jaka to przyjemność oglądać Jerzego Trelę w kryminale), dialogi miejscami błyskotliwe. Jest tylko jeden minus – mianowicie samo zakończenie (…)

Dialogi potrafią zaskoczyć świeżością, naturalnością i lekkim piórem. Czasami walą obuchem pomiędzy oczy, by kiedy indziej szczerze rozśmieszyć (…) [Jednak] mamy tutaj do czynienia z jednym z grzechów głównych każdego kryminału – słabą i niezaskakującą końcówką. (…) Naprawdę ciężko jest uwierzyć, że tak niezłą historię można było tak boleśnie wykoleić na finale.

Dokonana przez Lankosza adaptacja „Ziarna prawdy” Zygmunta Miłoszewskiego jest przykładem modelowej wierności literackiemu pierwowzorowi. (…) wórca „Ziarna prawdy” – a wcześniej „Rewersu” – na szczęście odciął się od tradycji polskiego filmu kryminalnego, które z pewną rezerwą traktowały wymogi gatunku (…) W Sandomierzu krew leje się strumieniami, a aranżacja scen zbrodni przypomina wulgarny przepych malarstwa Hieronima Boscha.

Wybór Roberta Więckiewicza, powszechnie zresztą krytykowany przez fanów prozy Miłoszewskiego, okazał się strzałem w dziesiątkę. Najlepszy polski aktor (…) czuł się jak ryba w wodzie jako cyniczny stróż prawa z mało uporządkowanym życiem prywatnym. (…) W dużej mierze dzięki niemu Ziarno prawdy ogląda się tak dobrze. (…) lepszy niż się spodziewałem, solidny film.

Spod ręki Lankosza wychodzi (…) trzymający w napięciu, przedstawiony w interesującej formie i nieobrażający inteligencji widza kryminał. Prawdziwa rzadkość, jeśli spojrzeć na ten gatunek rodzimej kinematografii. Warto więc „Ziarno prawdy” obejrzeć, aby odzyskać choć trochę wiary w polskie kino kryminalne.

Borys Lankosz swoim drugim po „Rewersie” pełnometrażowym filmem fabularnym potwierdza, że ma świetny słuch na dobry dialog, umie sprawnie opowiadać historie i bezbłędnie poruszać się w konwencjach – w tym na pograniczu kryminału, thrillera i komedii.

Niestety, dla mnie, która nie ma za sobą lektury książki, fabuła pokazana w filmie jest – po pierwsze – nie do końca zrozumiała, a po drugie – niezbyt atrakcyjnie podana, jeśli chodzi o konstrukcję. (…) „Ziarno prawdy” jest dowodem, że siła PR bywa większa niż samego reklamowanego dzieła.