Zbuntowana (2015)

Mimo, że film się nie dłuży i dobrze się go ogląda, trudno w zasadzie stwierdzić o co konkretnie w nim chodzi, poza tym, że stanowił pomost między kolejnymi częściami opowieści.

(…) być może, gdyby za kamerą stanął ktoś, kto potrafiłby z tego materiału wykrzesać coś wyjątkowego, ciekawego i przemyślanego, to sprawdziłoby się, a tak mamy mdłą, nudną i przepełnioną niebywale głupimi zachowaniami historyjkę, która jedynie zmusza do zastanowienia się, dlaczego ktoś zrobił to tak źle.

Drugi film serii zwykle jest słabszy od pierwszego. Nie tym razem. Tutaj zamiast nudy mamy dwie godziny wartkiej akcji. Chociaż kolejna odsłona sagi „Niezgodna” nie jest pozbawiona wad, ogląda się ją z zapartym tchem.

Twórcy „Zbuntowanej” zadbali o to, by film oglądało się dobrze także tym osobom, które nie widziały pierwszej części. Bohaterowie często wracają do wydarzeń z „Niezgodnej” i tłumaczą ewentualne niejasności. Gorzej, że niektórych „niejasności” w fabule nie da się zrozumieć, a duże uproszczenia są ceną za umieszczenie w filmie najważniejszych wątków z oryginału.

Gdyby próbować wskazać wszystkie nieścisłości i dziury logiczne w „Zbuntowanej”, scenariusz młodzieżowej sagi rozpadłby się na milion drobnych cząsteczek (…) A jednak „Zbuntowana”, póki trwa, dostarcza osobliwej przyjemności.

„Zbuntowana”, tak jak i cała seria, nie stoi na poziomie „Igrzysk śmierci”. Ale też nie musi. Kontynuacja przygód Tris, wyreżyserowana przez Roberta Schwentkego, utrzymana jest w dobrym tempie, nie nudzi i można się na niej dobrze bawić. Czego więcej potrzeba?