Wyspa tajemnic (2010)

Scorsese inteligentnie eksploruje motyw choroby psychicznej. Film z minuty na minutę robi się coraz intensywniejszy. (…) Tyle że w olbrzymiej liczbie ważnych tematów i odwołań reżyserowi zdarza się przekroczyć granicę kiczu. W stworzonej przez niego mieszance łatwo się zagubić i stracić zainteresowanie bohaterem.

Wyspa tajemnic próbuje łączyć psychologiczny thriller z paranoicznym kinem zimnowojennym i dramatem więziennym. Wszystko po to, by złożyć hołd twórcom starych horrorów z lat 40-tych, kinu Hitchcocka i b-klasowym, gorączkowo politycznym filmom z lat 60-tych. Stawiając przed sobą tak ambitne cele, Scorsese zapomina o jednym – stworzeniu wiarygodnego i dobrego filmu.

Przewrotną intrygę Scorsese snuje po mistrzowsku. Leonardo DiCaprio w roli schizofrenika dawno nie był tak dobry. Stylizacja na kino sprzed pół wieku też się sprawdza, dzięki czemu „Wyspę” daje się oglądać nie tylko jako trzymającą w napięciu psychodramę, ale również jako ukłon w stronę uwielbianej przez reżysera estetyki filmu noir.