Wyścig (2013)

Ron Howard po raz kolejny (…) dostarcza nam pierwszorzędną, opartą na faktach historię o starciu dwóch silnych osobowości. Standardowa przejrzystość, bezbarwność stylu reżysera okazuje się niespodziewanym atutem, pozwala bowiem w pełni wybrzmieć rozpisanemu przez scenarzystę Petera Morgana konfliktowi.

Nie jestem fanką Formuły 1. Nigdy w życiu nie obejrzałam choćby jednego wyścigu (…). Tymczasem „Wyścig” Rona Howarda, poświęcony historii rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, wcisnął mnie w fotel na bite dwie godziny i sprawił, że zakochałam się w ryku silników i zapachu benzyny.

Film o czasach, kiedy ludzie siadali za kierownicą szybkiej jak błyskawica trumny trwałej niczym wata na deszczu celem wzajemnej rywalizacji nie mógł być pozbawiony emocji… i, bynajmniej, nie jest. Rzecz nawet dla osób dostających torsji na sam wydźwięk słowa „Formuła 1”. Istna rewelacja.

Dwie godziny filmu mijają niepostrzeżenie. A przy tym jeszcze klimat snobistycznych, elitarnych wyścigów i wiernie odwzorowane realia lat 70. XX wieku. Dzwony, rozpinane koszule z wielkimi kołnierzami i długie włosy oraz gang samochodów z wielocylindrowymi silnikami. Z ich pomrukiem konkuruje może jedynie poruszająca muzyka Hansa Zimmera.

Wyścigiem Ron Howard udowadnia, że pozostaje w wysokiej formie. Świadczą o tym niezwykle trafne wybory obsadowe (Hemsworth i Brühl są znakomici w swoich rolach), świetnie wyreżyserowane sceny akcji oraz doskonałe wyważenie proporcji między dynamiką filmu sportowego oraz głębią osobistego dramatu jego bohaterów.

(…) film Howarda broni się przede wszystkim jako błyskotliwie wykonane ćwiczenie z dozowania adrenaliny. Ostatnia sekwencja z bolidami to sekwencja marzeń: u podnóża japońskiego wulkanu, w środku burzy, pod kopułą szarosinych chmur, grupa śmiałków bierze udział w ostatnim wyścigu w sezonie. (…) Twórcy dają nam poczuć to, co James Hunt określił jako siłę przyciągania Formuły 1: bliskość śmierci.