Wielkie piękno (2013)

Przede wszystkim film Paolo Sorrentino nie ma tu fabuły (przynajmniej w potocznym znaczeniu tego słowa), jest serią luźno powiązanych ze sobą epizodów, scen, obrazów, zaś ta wizualna uczta – a raczej orgia – trwa 140 minut. To nie jest porcja piękna, którą wytrzyma przeciętny widz.

Włoski film to szczytowe osiągnięcie Sorrentino, dorównujące najwybitniejszym dziełom Federico Felliniego. Istotnie, włoski kandydat do Oscara jest bliski filozofii reżysera „Słodkiego życia”, który mawiał, że chciałby należeć do tradycji, w której filmy są zbliżone do archetypicznej opowieści o niezwykłym życiu, opowiedzianej z pewną inspiracją.

„Wielkie piękno” to czysta przyjemność oglądania, intelektualna i estetyczna przygoda.

Z jednej strony list miłosny dla nieśmiertelnego czaru Wiecznego Miasta oraz przyjemnie skromny hołd dla kina i stylu Federico Felliniego, z drugiej natomiast smutna konstatacja na temat perfidii losu oraz pełna zadumy refleksja nad naturą przemijania ludzi i rzeczy, a także definicji piękna – do bólu klasyczny i mocno epizodyczny film Paolo Sorrentino nie przekona do siebie z pewnością wielu widzów, jest to natomiast doświadczenie jedyne w swoim rodzaju.

W filmie Sorrentino, ukazującym karykaturalność współczesnego człowieka, jest coś hipnotyzującego, co sprawia, że nie sposób oderwać oczu od ekranu.

(…) „Wielkie piękno” jest dziełem magicznym, o niesamowitej sile oddziaływania, wręcz wybitnym, co powinno znaleźć potwierdzenie w oscarowej nominacji.