Wielkie oczy (2014)

Subtelna, stonowana rola Adams ginie (…) w cieniu bufonady Waltza. Aktor wspina się na wyżyny przesady i karykatury, utykając w ślepym zaułku emploi, które tak trafnie wynalazł mu Quentin Tarantino. (…) „Wielkie oczy” stają się opowieścią o psychicznej przemocy domowej – tyle że podaną w kolorowej, uroczej otoczce.

Fani „Sweeneya Todda” czy „Edwarda Nożycorękiego” zdziwią się, jak mało w „Wielkich oczach” Tima Burtona jego słynnej groteskowej wyobraźni. Ale są za to inne, miłe niespodzianki. (…) „Wielkie oczy” ogląda się z taką przyjemnością może także dlatego, że wyszedłszy z kina, czujemy, iż poziom cynizmu w dzisiejszym powietrzu wcale nie jest niższy niż ten w filmie.

W losach Margaret Keane przejrzy się niejedna współczesna kobieta, która pracuje na chwałę swojego mężczyzny. Burton umiejętnie bowiem rozkłada akcenty. Kładzie nacisk nie tylko na kwestię autorstwa obrazów, ale też na małe, codzienne sprawy. (…) mieszanka nastrojów sprawia, że „Wielkie oczy” są komedią tyleż przezabawną, co w gruncie rzeczy depresyjną. Takim wachlarzem emocji nie operował Burton w kinie od lat.

Znany reżyser, doborowa obsada i ważny społecznie temat zwiastowały jednego z oscarowych faworytów. Tymczasem powstał film najwyżej przeciętny. (…) Burton kompletnie nie udźwignął ciężaru tematów, nad jakimi przyszło mu pracować. Przede wszystkim zrobił film w typowym dla siebie frywolnym stylu, nijak pasującym do konwencji dramatu biograficznego. Dialogi są miałkie i sztampowe, bohaterowie przerysowani i banalni.

Bardzo ciekawa historia. Jedna z tych, które napisało samo życie i gdyby nie to – tzn. gdyby powstała wyłącznie w głowie scenarzysty – zostałaby uznana za wydumaną. Wiele też mówiąca o czasach, w jakich się rozegrała – zwłaszcza o sytuacji kobiety.

„Wielkie oczy” może nie są najwybitniejszym dziełem Burtona, jednak z pewnością stanowią połączenie tradycji jego stylu z czymś nowym. Seans nie sprawi, aby widz wyszedł z sali kinowej z wielkimi oczami od podziwu, ale warto je mieć szeroko otwarte i poświęcić swoje spojrzenie temu filmowemu płótnu.