Wiek Adaline (2015)

Jedyne, na czym w filmie warto zawiesić oko, to mocno postarzałe twarze dawnych gwiazd: Ellen Burstyn i Harrisona Forda.

Od 25 lat aktorskie popisy Forda nie zrobiły na mnie równie dużego wrażenia. Pięknym dodatkiem jest również wątek Adaline i jej córki, którą pierwszorzędnie zagrała Ellen Burstyn. Za jej sprawą „Wiek Adaline” przestaje być „tylko” bajeczką, a staje się studium ludzkiej duszy. Bez niej całość zdecydowanie pozbawiona byłaby własnego charakteru.

Lee Toland Krieger stworzył produkcję bardzo przyjemną. Ze świetnie wystylizowaną główną postacią (…) Grająca ją Blake Lively sprawdziła się w swojej roli niemal idealnie. (…) przez długi czas kibicowałem, że stworzona przez Kriegera całość nie zostanie stłamszona nazbyt amerykańskim i cukierkowym zakończeniem. Niestety. Moje marzenia zostały szybko zweryfikowane przez rzeczywistość.

Według zwiastunów na widzów czekała mieszanka sensacji, thrillera i romansu opakowanego w różne epoki. Niestety z tych wszystkich elementów pozostaje romans.

Wiek Adaline pozwala na wyciszenie, zmusza do refleksji, wyhamowuje pęd codzienności i wzorem choćby „Ciekawego przypadku Benjamina Buttona” podsuwa widzowi rozmyślania na temat czasu i jego roli w ludzkiej linii życia.