Wada ukryta (2014)

Gdy Paul Thomas Anderson zabiera się za adaptowanie powieści Thomasa Pynchona, rezultatem musi być coś co najmniej nietuzinkowego. Taka jest właśnie „Wada ukryta”, która może i miejscami nie ma większego sensu, ale jest filmem absolutnie wyjątkowym.

Gwiazdorska obsada, rewelacyjna ścieżka dźwiękowa, surrealistyczny humor, perfekcyjna reżyseria powinny zachęcić wszystkich spragnionych inteligentnej rozrywki i nowatorskich rozwiązań.

Wada ukryta ma dziwną, a jednocześnie adekwatną do książki, formę – jest jakby jedną, długą, płynną opowieścią, strumieniem świadomości, w którym żadna dramatyczna chwila nie jest do końca wybita. (…) Przez ten film się raczej płynie, jak przez jedno ponad dwugodzinne ujęcie, zwiedzając po drodze świat dziki i zamglony.

Wielkie oczekiwania i nadzieje, a w efekcie duże rozczarowanie. „Wada ukryta” Paula Thomasa Andersona nie usatysfakcjonuje ani entuzjastów talentu twórcy „Magnolii”, ani fanów literatury Thomasa Pynchona.

(…) nominowany do Oscara scenariusz, wysmakowane kadry i intrygujące epizody gwiazd Hollywood ( czuć jednak brak zmarłego Seymoura Hoffmana, którego talent odkrył Anderson) gwarantują miłośnikom X muzy satysfakcjonujące przeżycia. Zaznaczam jednak, że nie jest to film dla masowego odbiorcy, który może odkryć zbyt wiele wad ukrytych w tym paranoicznym świecie.