W imię… (2013)

„W imię…”, choć także podejmuje temat niełatwy, ma w sobie ten rodzaj dojrzałości, dopracowania i powagi (…)

Film dobrze oddaje stan dezorientacji, zwątpienia, poszukiwania siebie, niedojrzałości, głęboko wpisuje się w niepokój duchowy Polski. (…) Dwa kostiumy księdza – sutanna i ornat oraz dżinsy i T-shirt – są jak dwie formy. W żadnej z nich Adam się nie mieści, choć przecież „jest dobrym księdzem i dobrym człowiekiem”. Styl tego filmu, jego idea – wszystko polega tu na zderzeniu, przemieszaniu.

Obok świetnego Chyry najmocniejszą stroną „W imię” jest artyzm filmu. W genialnych zdjęciach Michała Englerta, zadziwia dbałość o detale i zdolność uchwycenia najmniejszej emocji na twarzach bohaterów. Równie imponujące są ujęcia mazurskich krajobrazów. (…) To film zmuszający do myślenia, niełatwy i poruszający. Film, który szkoda byłoby przegapić.

Romantyczna, tak właśnie. Nie kontrowersyjna czy obrazoburcza, ani tym bardziej skandalizująca. Małgośka Szumowska w „W imię…” snuje przede wszystkim opowieść o samotności i o rodzącym się uczuciu. Chociaż to, że jest to fascynacja zakazana, z Kościołem w tle, nie jest, oczywiście, bez znaczenia.

Idąc do kina, spodziewałam się szokujących scen obalania milczącego tabu, trudnych obrazków, estetycznego bólu. Nie dostałam tego. Zdziwiona? Raczej zadowolona. Szumowska wypełnia zmysły odbiorcy surową urodą opowiadanej historii.

W imię… emanuje (…) niespełnionym potencjałem. Widać tu ewidentny talent, widać twórczą pasję. Szumowska jest reżyserką intuicyjną, emocjonalną – stąd biorą się największe zalety i wady jej filmów. W poszukiwaniu ekranowej atrakcji często traci ona twórcze skupienie, co prowadzi ją na manowce banału czy nawet kiczu.