W cieniu kobiet (2015)

Film w nieco starym stylu, przypominający francuską nową falę, czemu wszak trudno się dziwić, skoro jednym ze współscenarzystów jest Jean-Claude Carrière, który pisał dla Jeana-Luca Godarda.

Miałem wrażenie, że jest to raczej materiał na „allenowską” komedię niż dramat: wprawdzie film nie jest pozbawiony poczucia humoru, ale jest tak już cienkie, że prawie niezauważalne.

Film Pete’a Doctera to bajka terapeutyczna, tłumacząca małym i dużym, jak działają uczucia, fantazje i wspomnienia. Gdyby nie komputerowa estetyka, byłaby arcydziełem.

Olśniewająco zabawny, mądry, imponujący plastyczną wyobraźnią (…) Rodzice, którzy przyjdą na seans z pociechami, muszą przygotować się na sporo wzruszeń: „W głowie się nie mieści” pokazuje niejako proces dorastania dziecka w pigułce.

(…) dawno nie widziałem filmu, który tak skutecznie zbliżałby ludzi, rodziny. To wręcz wzorzec kina familijnego. A z racji swojej uniwersalności ma ogromną szansę zaskarbić sobie niezwykłą popularność. Wejść do wychowawczego elementarza nie tylko obok „Króla Lwa” i „Shreka”, ale tuż obok „Małego księcia”, czy „Dzieci z Bullerbyn”.

W głowie się nie mieści (…) ma wszystko to, z czego słyną najlepsze filmy studia. Pomysłowość, poczucie humoru, przesłanie, nieskrępowaną niczym kreatywność (…) „W głowie się nie mieści” to kolejna animacja Pixara, której odbiorcami mogą być w równym stopniu dzieci, co widzowie nieco, a może i znacznie starsi.

To przebojowe charaktery, w usta których scenarzyści włożyli błyskotliwe i śmieszne dialogi. Dodatkowo na uwagę zasługuje zaskakujący sytuacyjny humor. Niewymuszony i doskonale korespondujący z dynamicznymi postaciami. Dawno Pixar nie stworzył tak zabawnej animacji.