Terminator: Genisys 3D (2015)

Film jest miałki, pomysły ograne, a bójki mało efektowne.

„Terminator: Genisys” to zdecydowanie film dla fanów serii, bo choć pod wieloma względami resetuje znaną nam linię fabularną, cała jego siła to osadzenie w opowiadanej od lat opowieści o Johnie Connorze i Skynecie, którą nowy film może grać, do której może nawiązywać, z powodu której może igrać z naszymi oczekiwaniami. Przy okazji zaś jest to też największa wada filmu, bo nowemu widzowi zapewne wyda się nijaki.

Dzień sądu – wespół z „Parkiem Jurajskim” – był „Avatarem” lat 90., wprowadzającym efekty specjalne na nowy poziom. W „Genisys” z tego wszystkiego nie zostało nic. Arnold zbliża się do wieku Sarumana i choć w fabule uzasadniono to prawidłowo, trudno czerpać przyjemność z filmu, widząc, jak bardzo były gubernator Kalifornii jest zmęczony. Ograniczenie brutalnych scen, dokonane z myślą o zarabianiu w każdej z kategorii wiekowych, sprawiło, że maszyny utraciły grozę.

To zadziwiające, ale dla tych kilku odgrzewanych kotletów podlanych nowym sosem warto było tyle czekać.

Nowemu filmowi z cyklu zdecydowanie najbliżej do klasycznych dwóch części – jest w nim powiew świeżości, są fajne nowe pomysły, są przekonujące (przynajmniej mnie) nowe wersje klasycznych postaci. To, co temu filmowi najbardziej zaszkodziło, to kategoria wiekowa PG-13, która nie raz powstrzymała twórców przed pokazaniem czegoś mocniej i wyraziściej (…)

Nie mam pojęcia, kiedy ostatnio widziałem film, który toczyłby się w tak niesamowitym tempie. Nowy „Terminator” to akcja, akcja i jeszcze raz akcja! (…) Trudno powiedzieć czy to nieogarnione umysłem sentyment i nostalgia, czy „Terminator: Genisys” naprawdę jest znakomitą produkcją.

Komediowy ton – jeszcze bardziej wyraźny niż w pastiszowej trójce – stoi, niestety, w kontrze do apokaliptycznej tematyki filmu. Z drugiej strony ułatwia przełknięcie pokaźnej liczby fabularnych nonsensów generowanych przez wątek podróży w czasie.