Sufrażystka (2015)

„Sufrażystka” idealnie trafia w swój czas, to z pewnością seans potrzebny i oczekiwany. Tym większe rozczarowanie efektem końcowym: obrazem jednowymiarowym i uproszczonym, sprowadzającym walkę o prawa jednostki do rangi patetycznie wybrzmiewającego banału.

„Sufrażystka” jest dokładnie takim filmem, jakim powinna być: porządnie zrobionym, świetnie zagranym, poruszającym wszystkie odpowiednie i wymagane wątki. Filmem poprawnym. Szkoda jednak, że zabrakło odwagi na to, by uczynić go filmem łamiącym konwenanse, tak jak łamały je sufrażystki.

To film o dojrzewaniu do buntu. Gavron unika uproszczeń dzięki znakomitym aktorkom. Delikatna Carey Mulligan w roli Maud sprawia, że postać sufrażystki nie jest wyciętą z szablonu „walczącą kobietą”. (…) Świetną kreację tworzy też Helena Bohnam-Carter.

Carey Mulligan ze swoją delikatną urodą wydaje się wprost wymarzona do takiej roli i to właśnie głównie dzięki talentowi i wdziękowi tej aktorki film nie popada w zupełną sztampę.

Powstał potrzebny, wzruszający film w słusznej sprawie. Lecz, jak to z symbolicznymi pomnikami bywa, na subtelności i głębię nie starczyło wiele miejsca. 

Wzruszający film o kobietach, które na początku XX w. walczyły o prawo do głosowania.

Czarno-biały schemat, ale z pewną dozą ujmującej szczerości.

Sarah Gavron nie nauczyła się od swoich bohaterek brawury. Moc filmu opiera się na mocy poruszanego przezeń tematu; wieje od niego realizacyjną nudą. Niby nie ma się do czego przyczepić, ale opowieść o kobietach-rewolucjonistkach aż prosiła się o bardziej rewolucyjną formę.

Sufrażystka bez wątpienia ma oscarowy potencjał i zacięcie – w swojej klasycznej dramaturgii, rysunku postaci, aktorstwie (Mulligan ma w sobie zarówno delikatność, kruchość, jak i siłę), oprawie wizualno-scenograficznej.

Tam, gdzie reżyserka – w portretach zbiorowych – próbuje oddać opresyjność działania władzy i kapitału, film wypada najbardziej przekonująco. Niestety, większość wątków historycznych pozostaje bez rozwinięcia – „Sufrażystka” dobrze sprawdza się jako społeczna dydaktyka i dramat obyczajowy, nie przekonuje za to jako opowieść o ruchu politycznym.

Mulligan pokazuje po raz kolejny (po niedawnym „Z dala od zgiełku”), na czym polega siła jej aktorstwa – jest jednocześnie przeciętna i piękna, subtelna i wiarygodna, rozważna, ale gotowa na bunt.