Spectre (2015)

Wielu ludzi ogląda „Bondy” wcale nie dla fabuły, ale dla specyficznego angielskiego stylu i poczucia humoru. (…) Z góry wiadomo, kto wygra, ciekawi nas tylko to, jakich tym razem użyje sztuczek. I czy tym razem będzie w nich więcej powagi czy żartu. (…) „Spectre” zachowuje w tym względzie równowagę, choć żartują w nim częściej niż w poprzednich „Bondach” z Craigiem (…)

Można mieć poczucie, że dopięcie serii przez Mendesa to zaledwie ćwiczenie z powrotu do źródeł. Choć nie jest to zwieńczenie, o jakim marzyliśmy, udana implementacja „starego” ani przez chwilę nie daje wrażenia, że to tylko pastisz.

Przez pierwszą godzinę film jest w ogóle pierwszorzędny (gdyby utrzymał ten poziom stylu i rytmu narracji, byłby najlepszym „bondem” w historii), ale od momentu odwiedzin Bonda u pani doktor w austriackich Alpach coś się w tym gładko naoliwionym mechanizmie zacina. Fabuła traci kierunek, skacze się z epizodu na epizod, nie generując przy tym szczególnego napięcia.

„Spectre” miało zadatki na wspaniały bondowski film, kontynuujący wątki wyśmienitego „Skyfall”. Niestety, choć fabuła stara się przywoływać zdarzenia z Craigowej tetralogii, całość sypie się niczym domek z kart przy najmniejszym podmuchu zdrowego rozsądku. (…) Klisze są naturalnym elementem serii przygód Jamesa Bonda. Tym jednak razem użyto ich o kilka razy za dużo.

Sam Mendes odstawił na bok emocjonalny ciężar i refleksyjną atmosferę Skyfall na rzecz karkołomnych scen akcji i lżejszej tonacji, typowej dla najbadziej ikonicznych filmów serii.

…oglądałem film, który sam nie wie, czy chce być komiczny, czy liryczny, czy pragnie jechać po bandzie, czy pozostać zachowawczym, czy usiłuje odsmażyć wszystkie stare bondowskie grepsy, czy też dać nam coś nowego, czy wreszcie ma być ostatnim z serii filmów o 007, czy też może jednak nie.

Nie ulega jednak wątpliwości, że aktualne wcielenie Jamesa Bonda najwięcej wspólnego ma z trylogią filmów o Batmanie Christophera Nolana. Ba, na przestrzeni dwóch ostatnich filmów „Bondy” stały się taką zrzynką z „Batmanów”, że Nolan mógłby spokojnie zostać uznany za scenarzystę „Skyfall” i „Spectre”, a przed sądem przyznano by mu honorarium za pracę przy hitach z Danielem Craigiem w roli głównej.

Wielki ukłon w stronę starszych filmów i ich fanów trochę rozsadził spójność świata. Z drugiej strony – obsada sprawdziła się rewelacyjnie, zwłaszcza ci, którym przyszło zagrać niedobrych. (…) Idźcie do kina. Bawić będziecie się dobrze.

Mam wrażenie, że filmowi Sama Mendesa dużo łatwiej byłoby funkcjonować jako osobny byt aniżeli kolejna część najsłynniejszej chyba sagi w historii kina. Bo żeby oddać sprawiedliwość, to rzetelnie zrealizowane, chwilami trzymające w napięciu, chwilami (choć akurat krótkimi) zabawne kino sensacyjne. Ale na agenta 007 to jednak za mało.

„Spectre” ma dynamiczną akcję, wizualną atrakcyjność i nowoczesny montaż, ale w porównaniu z ostatnimi filmami serii odnajdujemy tu nieustannie nawiązania do dawnych przygód i atmosfery lat 60. i 70. (…) Gwarantuje to dobrą zabawę w zgadywanie, z którego z poprzednich filmów wiele tych pomysłów zaczerpnięto.

W zestawieniu z „Casino Royale” i „Skyfall”, „Spectre” wypada przeciętnie. Nie ma już tej świeżości i oryginalności, co dwa wyżej wymienione filmy. Samymi scenami akcji nie przysłoni się braków i potknięć.

Ukochany agent publiczności jest doskonałym, konsumpcyjnym produktem i przypomina nieco hamburgera z dobrej knajpy. Jemy go po raz setny, znamy ten smak, wiemy czego się spodziewać i momentami czujemy przesyt, ale kiedy już pojawi się na stole nasze ślinianki zaczynają mocniej pracować, a każdy gryz zamienia się w prawdziwą ucztę. Lekko uzależnieni na pewno sięgniemy po niego jeszcze nie jeden raz.

Końcowa ocena najnowszego Bonda to wypadkowa między 100% za początek, a 0% za finisz. Dla dobra serii należałoby wymienić scenarzystów, którzy próbując pogodzić mocno umowną konwencję fabuł o 007 z realizmem i psychologicznym pogłębianiem bohatera, tworzą kolejne potworki. To ślepa uliczka, z której pora zawrócić (…)

Wydaje się, że „Spectre” trwa dwie i pół godziny właśnie po to, by mógł się odbyć pokaz umiejętności, ubrań i gadżetów Bonda oraz po to, by mogły się zaprezentować ładne obrazki z turystycznych folderów. 

Zmiana konwencji na bardziej realistyczną obnażyła tym razem same niedostatki: ciężką rękę reżysera, schematyzm i niewybaczalny brak poczucia humoru. Ale spokojnie. Przy takiej kasie sukces murowany.

Nic nie pozwala mi odradzić wybrania się do kina – nowy Bond to wciąż trzymający w napięciu film na wysokim poziomie i z klasą godną agenta 007. Skyfall jednak ciągle nie daje się zdetronizować i jego pozycja na najbliższą przyszłość wydaje się niezagrożona.

Skyfall był dość nietypowym „Bondem”. Z mocnym – jak na serię – akcentem położonym na przeszłość, psychologię postaci, był na pewno dobrym filmem, jednak „psychologia” i „Bond” nie były dotąd „wstrząśniętymi i zmieszanymi” składnikami. (…) I jeśli dla niektórych w „Skyfall” było za mało „Bonda w Bondzie”, to „Spectre” wynagrodzi ten niedosyt.

Chociaż na planie wizualnym film pozostaje naprawdę sugestywny – bohater nieustannie błądzi pośród cieni i ruin – to sama historia jest szyta zbyt grubymi nićmi, aby naprawdę się nią przejąć.

Spectre to błyskotliwie zrealizowane widowisko, któremu jednak brakuje ekstrawagancji dawnych filmów o Jamesie Bondzie.