Służby specjalne (2014)

Reżyser ma do dyspozycji kompetentnych aktorów w rolach pierwszo- i drugoplanowych – prym wśród nich wiedzie Janusz Chabior jako Bońka, w typowej dla siebie roli trochę cwaniaka, trochę gieroja – ale już dalszy plan burzy iluzję realności. Niektórzy wykonawcy epizodów recytują kwestie z taką finezją, jakby występowali w tanim, pospiesznie kręconym serialu.

Reżyser jest tu trochę jak popisujący się wiedzą przed komisją egzaminacyjną student, dla którego czwórka w indeksie to koniec świata. Fabularne wydarzenia układają się według logiki „odhaczania” kolejnych agenturalnych procedur, podkreślanej jeszcze przez przypisy, pojawiające się gęsto na ekranie.

Wierzyliście dotychczas, że Andrzej Lepper popełnił samobójstwo? No to już nie będziecie wierzyć, w każdym razie jeżeli uwierzycie Patrykowi Vedze, który przedstawia zgoła inny przebieg tragicznego zdarzenia. (…) Reżyser proponuje bowiem własną wersję najnowszych dziejów…

Film Vegi jest drapieżny, nafaszerowany mrocznym poczuciem humoru, do tego skręcony z rozmachem, w plenerach m.in. Włoch i Łotwy. Przed ewentualnymi oskarżeniami o uleganie spiskowej teorii dziejów reżyser broni się finałową „przewrotką”, po której trudno jednoznacznie stwierdzić, kto naprawdę za tym wszystkim stoi.

Vega spędził podobno na przygotowaniach prawie dwa lata, zbierając informacje i materiały, które miały mu pozwolić odmalować na ekranie akuratny obraz świata służb wywiadowczych. Tyle że cała ta wiedza nie ma żadnego filtra, a „Służby specjalne” w wielu scenach przypominają wykład prowadzony przez filmowca, który chce się popisać tym, co umie i wie. (…) Vega nie nakręcił tak niezłego obrazu od czasów „Pitbulla”, ale przez większość czasu ciężko oprzeć się wrażeniu, że potencjał tej historii został jednak zmarnowany.