Sin City 2: Damulka warta grzechu (2014)

ola Green wydaje się sednem całego filmu, lecz wrzucenie „Damulki” w sam środek filmu okazało się chybionym pomysłem. Poszczególne nowelki są od siebie klarownie oddzielone, co niestety wpływa nienajlepiej na dramaturgię całości.

Miasto grzechu w 3D to jest dopiero sodoma i gomora. Zło jeszcze bardziej złe, grzeszne dziewczyny jeszcze bardziej grzeszne. (…) Krótko mówiąc, szykuje się niezły łomot, z efektami nie do wytrzymania (np. wydłubywanie oczu), gdyby twórcy nie puszczali do nas oka, że to tylko komiks. (…)

Kontynuacja powtarza stare patenty i niczym nowym od strony wizualnej nas nie olśniewa. Uwaga widza skupia się na fabule, a ta nie wytrzymuje próby czasu.

Sin City: Damulka warta grzechu (…) stanowi jedną z ciekawszych komiksowych adaptacji, niezależnie od ostatecznej oceny jakości samego filmu. (…) większość kadrów z rysunkowych historii Millera ma swoje odpowiedniki w postaci filmowych ujęć. Dzieło Rodrigueza to najwierniejsza ekranizacja w historii.

„Damulka warta grzechu” poległa przede wszystkim w scenariuszu. Fabuła jest kompletnie nie wciągająca, a intryga zawiązana została w dużym bólu twórczego uwiądu.

Nie rozumiem jak można po tylu latach wrócić do kultowego filmu swojego autorstwa i troszeczkę go zepsuć.

Wtórność? Sin City tak właśnie powinno wyglądać. Rodriguez i Miller stworzyli na tyle udaną recepturę, że zmiana jej składników mogłaby tylko zaszkodzić samemu filmowi. Faktem jest jednak, że to już było i nie można liczyć na tak wielkie porażenie, jak przy pierwszej części.