Sędzia (2014)

Filmów o powrocie w rodzinne strony i wieloletnich konfliktach było bardzo wiele (…). „Sędzia” nie wnosi do tej tematyki niczego nowego. Przeciwnie, jest stworzony ze scen i sytuacji, które widzieliśmy już wielokrotnie. Nie zaskakuje przewrotnym końcem, nie prowokuje do specjalnie głębokich refleksji. Ale żywe dialogi, świetne aktorstwo pary protagonistów i solidnie zarysowany drugi plan składają się jednak na dobre kino obyczajowe.

Sędzia jest niestety klinicznym przykładem sytuacji, gdy pierwszorzędny aktorski skład nie wpływa na artystyczny sukces filmu. (…) Rozumiem Dobkina mającego ambicje nakręcić zaangażowany film mierzący się z kilkoma aktualnymi tematami: podziałem klas w amerykańskim społeczeństwie, zderzeniem prowincji z wielkim miastem i względności litery prawa. Jednak na każdej z tych płaszczyzn Sędzia zawodzi.

(…) film Davida Dobkina raz po raz pada ofiarą narracyjnego anachronizmu i zbyt często wikła się w w schematy. Mimo tego ma wystarczająco dużo mocnych stron, żeby przez blisko dwie i pól godziny skutecznie rozbudzać ciekawość publiczności, dać jej kilka ciepłych uśmiechów, momenty napięcia i chwile wzruszenia. To porządna popularna propozycja z doborową obsadą, ale i schizofrenicznymi tendencjami.

To po prostu dobry film. Nie wybitny, nie przełomowy, nie wystrzałowy – dobry. Wprowadzający nas w lekko nostalgiczny, dobry nastrój i wywołujący w nas tęsknotę za dzieciństwem.

Występuje wielu bardzo dobrych, chętnie oglądanych aktorów. Problem w tym, że wszystko jest tu tak strasznie schematyczne, tak uładzone, tak przewidywalne… zupełnie jak w filmie telewizyjnym. To produkt wysokiej jakości – ale tylko produkt. Życia i autentycznych emocji (nie mylić z łatwym sentymentalizmem) w nim nie zauważyłem.

„Sędzia” to film idealnie pasujący do klasycznego hollywoodzkiego kina sprzed kilku dekad, które miało na celu pokrzepić widza, sprzedać mu jakiś morał i zmusić do refleksji.

(…) choć odtwarzacz na napisach końcowych pokazuje niemal dwie i pół godziny, „Sędziego” ogląda się z satysfakcją, do czego ręce przyłożyła doborowa obsada będąca swoistym przekrojem paru aktorskich pokoleń.

Sędzia sprawia wrażenie niezamierzonego pastiszu wszystkich filmów o mieszczuchach, którzy na starych śmieciach próbują poskładać na nowo swoje życie. Ten gatunkowy recykling, choć doprawiono go chochlą łzawego rodzinnego melodramatu, nie boli aż tak mocno. Niemal każda sztampowa scena (…) ma tu bowiem nieoczekiwaną puentę, a większość dialogów imponuje ikrą i ciętym dowcipem.