Sala samobójców (2011)

Skąd moja nieufność wobec „Sali samobójców”? Brak współczucia dla młodego bohatera wpędzonego do internetowej „sali” bez wyjścia? Film, który ma charakter pokoleniowego krzyku, oglądam całkiem na chłodno. (…) Wina leży po stronie filmu i wynika z roli, jaką autor wyznaczył widzowi. Jest w niej charakterystyczne dla polskiego kina poczucie wyższości wobec bohaterów, którzy zwykle są głupsi od widza lub potraktowani satyrycznie.

Atutem pełnometrażowego debiutu fabularnego Jana Komasy „Sala samobójców” jest niewątpliwie atrakcyjny, nieporuszany dotąd w polskim kinie, gorący temat współczesny. (…) Komasa udowodnił, że ma wyczucie, reżyserski nerw, wrażliwość na problematykę obyczajowo-społeczną.

Na dobry poziom filmu złożyło się kilka czynników. Przede wszystkim interesujący scenariusz, ale też świetne kreacje aktorskie. Zwłaszcza debiutującego w głównej roli Jakuba Gierszała („Wszystko, co kocham”) (…). Reżyserowi i aktorowi udaje się wzbudzić w nas sympatię dla bohatera, który jest irytujący, arogancki i sam stara się grać na uczuciach zamożnych i wpływowych rodziców.

Wybór estetyki animowanych ujęć jednych rozczaruje a innych zachwyci. Obyci w temacie gier komputerowych widzowie uznają ja za naturalną i słuszną; ci niezaznajomieni z kanciastymi postaciami z Play Station mogą zatęsknić za nieco mniej dosłowną, bardziej ponurą, ascetyczną kreską, która nie uczyniłaby wirtualnych uniesień bohaterów tak… przerysowanymi.

To film, który może widza zmęczyć. Reżysera łatwo posądzić o popadanie w banał, o kiczowate rozwiązania, ale to mało istotne. Liczy się przede wszystkim to, że Jan Komasa nakręcił film ważny. „Sala samobójców” jest swego rodzaju labiryntem obserwacji dotyczących nowej formy uzależnienia – od Internetu.

Janowi Komasie (rocznik ’81), może właśnie przez swój młody wiek, udało się przedstawić bardzo prawdziwy obraz współczesnych polskich nastolatków (…). Oprócz świetnej, wyrazistej i pełnej życia gry aktorskiej (…) warto również zwrócić uwagę na techniczną stronę filmu. Animowane sekwencje w wirtualnym świecie to dość nowatorski zabieg w polskim kinie, choć, trzeba przyznać, dość mocno zwalniają akcję, chwilami wręcz nużąc.

Młody reżyser pokazał, że ma bogatą popkulturową wyobraźnię i świetne wyczucie stylu – potrafił zbudować scenę introdukcji bohaterów na wzór gry wideo (…) Wyłożył się jednak na obrazkach z „rzeczywistości”. Kiedy przychodzi do opisu bohaterów, jego film pęka od banałów.