Piotruś. Wyprawa do Nibylandii (2015)

(…) powstał film z gatunku „niekoniecznych”: głównie, zdaje się, dla młodej widowni, która może łagodniej potraktować fabularny schematyzm, czasem się wzruszyć, z rzadka nawet uśmiechnąć. Ale i tak po obejrzeniu pozostaje wrażenie kosztownej (budżet wyniósł 150 mln dolarów) przeciętności.

Jak na film dla maluchów – o czym świadczą brak przemocy i ugrzecznienie głównego bohatera – nowy „Piotruś” jest (…) w ogólnym rozrachunku wyjątkowo nieatrakcyjny wizualnie. (…). Latających statków i szybowania w magicznych przestworzach jest w filmie zdecydowanie zbyt mało, żeby pozwoliły zapomnieć o nieciekawej historii z mało wyrazistymi bohaterami.

Film miejscami na siłę udaje prequel opowieści, którą znamy z “Piotrusia Pana i Wendy”, ale przez fabularne wygibasy, do przyszłych wydarzeń pasuje jak pięść do nosa. Ciśnienie trochę nam spadnie, jeśli uznamy “Piotrusia. Wyprawę do Nibylandii” (oryginalny tytuł to po prostu “Pan”) za historię na kanwie oryginału. I wszystko byłoby dobrze, film mógłby być kolejną, popkulturową wariacją na temat książkowego arcydzieła, gdyby twórcy w chęci stworzenia nowej jakości i jednocześnie zadowolenia widzów w każdym wieku, nie przedobrzyli.

Jeśli kiedyś powstanie jakaś książka analizująca filmowe porażki, które wynikają z przekombinowania i przecwaniakowania filmowych twórców, na pewno znajdzie się w niej rozdział o filmie „Piotruś. Wyprawa do Nibylandii”.