Pakt z diabłem (2015)

Najbardziej w „Pakcie” brakuje mi niuansów, psychologicznych smaczków i aktorskiej chemii. Słowem: mięcha. Oprócz Deppa, który ma tu momenty, gdy odsłania oblicze czułego ojca i syna, reszta świetnej obsady gra na jednej nucie. Cumberbatch jest wyłącznie przebiegłym politykiem, Bacon – wiecznie poirytowanym stróżem prawa (…)

W „Pakcie…” brakuje nie tylko humoru, ale też wiarygodnej psychologii i emocji. Miłośnicy po bożemu zrobionego kina gangsterskiego może to przełkną, chociaż na naprawdę dobry film z Johnnym Deppem wciąż trzeba czekać.

Pakt z diabłem ma w sobie wszystko to, co kino gangsterskie powinno mieć: charyzmatyczną postać, brutalne działania przestępców i sporo emocji. Czegoś tu jednak brakuje.

Filmowi Coopera – od strony technicznej zrealizowanemu bez zarzutu – brakuje napięcia i emocji, a reżyser przez długi czas nie potrafi się zdecydować, kto tak naprawdę jest „Paktu…” głównym bohaterem: czy Bulger, czy jednak – zdecydowanie ciekawszy, także w aktorskiej interpretacji Edgertona – Connolly.

Cooper nie rewiduje więc gatunku nawet z oczywistej dziś genderowej perspektywy, podążając utartą ścieżką maczystycznych, patriarchalnych wzmożeń. Fakt, nie czyni też Bulgera kolejnym wielkim romantykiem gangsterskiego kina, ale najwyraźniej dlatego, że nie ma z czego uszyć mu „płaszcza Konrada”. Z każdego kąta „Paktu z diabłem” wyziera bowiem jedynie smętna pospolitość przestępstwa.

Pierwszym pytaniem, jakie zadałam sobie po projekcji, było: „po co?”. Na co cały ten research, dbałość o szczegóły, wyborowa obsada z Deppem, Joelem Edgertonem, Benedictem Cumberbatchem, Kevinem Baconem i Julianne Nicholson, żeby nakręcić film zaledwie poprawny? Niewnoszący wiele ani do historii gatunku, ani historii kina w ogóle, także w kwestii dobrej rozrywki.