Obywatel (2014)

Dawno już żaden polski reżyser nie dzielił się ze mną tym, do czego nie umiemy się przyznać, choć wiemy to „prywatnie”. Stuhr zmontował swój film ze wspomnień i obserwacji, ukazanych w farsowym skrócie.

(…) struktura sprawdza się połowicznie: brakuje w niej dramaturgicznego pazura i narracyjnej lekkości, przeszkadza często konwencja skrótu i mocno satyrycznego uproszczenia. Kilkadziesiąt lat Polski sprowadzone zostaje do powierzchownych, irytujących dosłownością haseł i obrazków (…)

Stuhr próbuje stworzyć postać everymana, człowieka-papierka lakmusowego swoich czasów. Zamiast bohatera ma jednak koncept. A starając się opowiedzieć o wszystkim (..) w rezultacie nie mówi za wiele. Mnoży za to niepotrzebne symbole, kombinuje.

Ten film jest jak połączenie „Forresta Gumpa” z „Dniem Świra”, doprawione subtelną ironią wymierzoną w polską historię i nasze przywary.

„Obywatel” Jerzego Stuhra podzielił krytyków w Gdyni. Jedni widzą w nim zuchwałą próbę opowiedzenia o polskiej historii i przywarach naszych rodaków, drudzy wtórne w stosunku do „Zezowatego szczęścia” i „Zawróconego” zachowawcze dzieło.