Obietnica (2014)

Trochę szkoda, że konsekwentnie budowany thriller ma tak miałkie zwieńczenie – niejednoznaczność, która w pierwszej części filmu decydowała o napięciu, w końcówce je osłabia. Bez konkretu i kontekstu rozważania twórców niewiele znaczą.

Nowy film Anny Kazejak wpisuje się w dyskusję o współczesnej młodzieży, ostatnimi laty często podejmowaną w polskim kinie. „Obietnica” nie może się jednak równać ani z kipiącym rockową energią „Wszystko, co kocham”, ani z mroczną „Salą samobójców”.

Widać, że Anna Kazejak – od czasu nakręconej z Komasą i Migasem „Ody do radości” (2005) i popularnych, choć nieudanych „Skrzydlatych świń” (2010) – świetnie się rozwija (…).

Film dotyka istotnego problemu oraz wykorzystuje ciekawy pomysł, ale obrazowi brak intrygującej i przekonującej widza realizacji, a także po prostu dobrego scenariusza.

Obietnica” cierpi na częstą przypadłość polskiego kina. Jest tu intrygujący pomysł i ważny temat, ale banalnie rozbudowany (…)

(…) reżyserkę należy pochwalić choćby za odkrycie aktorskiego talentu debiutującej Elizy Rycembel. Kazejak ma też ciekawą wrażliwość wizualną i sprawnie operuje językiem filmu. Kłopot w tym, że naprawdę niewiele z tego wynika.

Rozdarta między stylistycznymi i interpretacyjnymi opozycjami reżyserka ani nie daje nam wiarygodnego portretu bohaterki ukształtowanej przez określone okoliczności, ani nie manifestuje poznawczej bezradności w obliczu tajemnicy zła. Bezradny pozostaje więc widz, skazany na starcie z poprawnie zrealizowanym, ale niespełnionym filmem.