Niezniszczalni 3 (2014)

Nie boją się autoironii, potrafią być zabawni a na dodatek przypominają wszystkim jak to było oglądać przeboje kina akcji lat 90. (…) Ale to wszystko już wiemy z poprzednich części. Smutek staruszków wzrusza jakby mniej, zgrane dowcipy przestają bawić, coraz trudniej zasłaniać się konwencją i coraz trudniej ukryć fakt, że to właściwie żadna konwencja, tylko, że chłopcy nie potrafią inaczej, a całą ideologię wymyśliło paru krytyków, którym przypomniały się młode lata.

„Niezniszczalni 3” to najlepsza część trylogii o najemnikach i pierwszy prawdziwy film, jaki w jej ramach powstał. Ma swój początek, środek i koniec. Narracja prowadzi od punktu A do puntu Z, a żarty, jakie padają nie polegają na nabijaniu się z dawnych filmów i ról a po prostu na dobrych dowcipach.

Nowa odsłona przygód „spisanych na straty” ma punkt wyjścia, który przeczy całej idei stojącej za serią. No bo, czy fani Sly’a i Arniego chcą oglądać młode i nieznane buzie zamiast starych wyjadaczy?

Trzecia część „Niezniszczalnych”, tym razem w reżyserii Patricka Hughesa, stanowi udaną kontynuację drogi obranej w 2010 roku przez Sylvestra Stallone’a. Choć do serii wprowadzono kilka dość znaczących zmian, fani „Niezniszczalnych” oraz miłośnicy klasycznego kina akcji z humorystycznym zacięciem powinni być usatysfakcjonowani.

Nowa część korzysta więc z elementów już sprawdzonych – brutalności i parodystycznego zacięcia – nie wzbogacając tak powstałej mikstury żadnym nowym składnikiem. Mechaniczne podejście do przemocy i humoru, które w „Niezniszczalnych 3” boli najbardziej, pokazuje, że seria ta staje się powoli metaforą całego gatunku. Od śmiertelnej powagi, przez pastiszowy zryw, aż po ostateczne zmęczenie materiału.

To film do bólu przewidywalny i sztampowy. Ale co z tego, skoro i tak warto go obejrzeć?