Niezłomny (2014)

Nudno, przewidywalnie i bez żadnego napięcia. A przecież historia Zamperiniego to samograj jakich mało. Wystarczyło tylko skupić się na jednym głównym wątku i wokół niego osnuć fabułę.

Z każdej sceny nowego filmu Angeliny Jolie bije „ważność” i „artyzm”, co daje efekt odwrotny do zamierzonego, i nim się obejrzymy zdajemy sobie sprawę, że do arcydzieła daleko. Ucieka również myśl przewodnia filmu spajająca całość – tytułowy bohater rzeczywiście jest postacią nie do zdarcia, lecz to, co daje mu siłę pozostaje niestety w sferze domysłów.

Chwała widzom, którzy przetrwają ten dwuipółgodzinny atak teatralnego patosu i – także wizualnych – metafor, konstruowanych z subtelnością właściwą jaskiniowcowi, planującemu ubicie mamuta spuszczonym ze skały głazem.

(…) filmów jak „Niezłomny” powstało już mnóstwo, na dodatek lepiej zrealizowanych, lepiej rozpisanych i z o wiele większą klasą zagranych. Co nie zmienia faktu, że sama postać Zamperiniego i tak imponuje (…)

Biografia olimpijczyka z Berlina (…) w „Niezłomnym” zmienia się w ciąg luźno połączonych scen, których nie spaja żadna dramaturgiczna nić. Jolie traktuje Zamperiniego jak bohatera gry komputerowej, którego przerzuca z jednej planszy na drugą, każąc mu mierzyć się z kolejnymi wyzwaniami. (…) Fascynującą opowieść o człowieku z krwi i kości zastąpiła hagiografia moralnego zwycięzcy kreślona bez półcieni i bez wątpliwości.