Nieracjonalny mężczyzna (2015)

Po przydługim wprowadzeniu następuje punkt zwrotny – od tego momentu „Nieracjonalny mężczyzna” staje się filmem o zbrodni doskonałej, popełnionej pozornie bez motywu, a do tego „moralnie uzasadnionej”. (…) Problem jednak w tym, że Allen już ten temat wałkował. (…) „Nieracjonalny mężczyzna” (…) to podwójna powtórka reżysera z siebie samego. A po seansie trudno przypomnieć sobie jakiekolwiek błyskotliwe zdanie.

To przyjemne i lekkie kino, nieunikające jednak cięższych tematów.

Najnowszy film Woody’ego Allena jak zwykle bawi i wzrusza, ale także, w opinii wielu krytyków, rozczarowuje. Zamiast jednak zarzucać reżyserowi, że jest epigonem samego siebie i tworzy metodą kopiuj-wklej, warto docenić walor terapeutyczny jego dzieł i dać szansę kolejnej porcji filmowego prozacu.

Fabularną woltę, przekierowującą film w nieco mroczniejsze rejony, przyjmuje się z ulgą. Trudno jednak powiedzieć, żeby owocowała jakimś narracyjnym zrywem: ot, mdła komedia zaczyna przegryzać się z niedogotowanym kryminałem.