Na skraju jutra (2014)

Ten film posiada wszystko to, co idealny blockbuster mieć powinien. Niegłupią fabułę, świetną i wartką akcję oraz dwójkę głównych bohaterów, świetnie zagranych przez Cruise’a i Blunt.

Efekty są oczywiście na mistrzowskim poziomie, ale nie ma też nowości. (…) Innymi słowy jest brudno, szybko, a w tle są wielkie eksplozje. Czyli to, co kocha każdy widz, który idzie na film tego rodzaju, a mózg zostawia w szatni. Film wciąga, czasami śmieszy, czasami nawet bardzo śmieszy, a Tom Cruise o dziwo gra bardzo przyzwoicie; potem jednak cała radość z oglądania jest miażdżona największą filmową sztampą, zlepkiem wszystkich znanych motywów, które oglądaliśmy już setki razy w filmach akcji i science fiction.

Mimo że filmowo współczesna technologia pozwala stworzyć na ekranie po prostu wszystko, to jednak muzycznie zaczyna dominować wtórność, czego kolejną ofiarą jest Na skraju jutra.

Na skraju jutra to apokaliptyczne science fiction, które sprytnie udaje film z ambicjami. Ale to tylko gra pozorów – spektakularna i chwilami nawet trzymająca w napięciu akcja skrywa bowiem banalną i zbudowaną z klisz fabułę.

Film Limana nie jest aż tak nową jakością jak sławny “Dystrykt 9” Blomkampa, poza wciągającą rozrywką w konwencji SF trudno doszukać się w nim alegorii czegokolwiek. Niemniej w swojej kategorii „odmóżdżacza”, którego nie wstyd lubić, film jest jedną z lepszych pozycji w tym roku.

Sukces „Na skraju jutra” to także w dużej mierze zasługa jego gwiazd. Zdołały one uczynić słabo scharakteryzowane, jednowymiarowe postaci kimś więcej niż tylko pionkami na fabularnej szachownicy.

To chyba pierwszy film, w którym estetyka gry komputerowej tak dobrze współgra z idealnie oddanym przez twórców wrażeniem, że samemu jest się częścią wirtualnej rozgrywki. (…) „Na skraju jutra” sprawdza się doskonale jako letni blockbuster z silnymi, charyzmatycznymi postaciami, przemyślanym scenariuszem nie uwłaczającym inteligencji widza (…) i dopracowanymi pod każdym aspektem efektami specjalnymi.