Mów mi Vincent (2014)

Debiutancki pełny metraż Theodora Melfi to kwintesencja murrayowatości w najlepszym wydaniu, podrasowana świetnymi rolami drugoplanowymi i niepodrabialnym poczuciem humoru. (…) jest wyjątkowo bezpretensjonalny, jego błyskotliwość i językowa sprawność scenariusza wydają się naturalne, improwizowane, nie ma w nich niepotrzebnych prób robienia wrażenia, napinania się.

Mów mi Vincent do najoryginalniejszych filmów nie należy. Theodore Melfi postawił na sprawdzoną formułę i skupił się na tym, by wypełnić ją jak największą liczbą atrakcji. (…) I trzeba powiedzieć, że dobrze mu poszło. Stało się tak głównie za sprawą Billa Murraya. (…)

Film Melfiego to kino anonimowe, grzeczne i przewidywalne, powtarzające wielokrotnie słyszane przesłanie.

Film konwencjonalny, ale udany. W dużym stopniu dzięki bardzo dobrej, wyrównanej ekipie wykonawców. (…) Porządne rozrywkowe kino, na okres przedświąteczny w sam raz.

(…) to jeden z tych filmów, które grając na prostych emocjach mają poprawić nam humor. Melfi zrobił film szczerze wzruszający i, co istotne, uniknął przy tym ckliwości i niepotrzebnego patosu.

„Mów mi Vincent” jest dowodem na to, że dobrzy aktorzy mogą tchnąć nowe życie w ograne schematy. (…) Melfi tak precyzyjnie skonstruował scenariusz, że schematy nie przeszkadzają w odbiorze całości. I aż do finału (w którym, niestety, poszedł na całość) konsekwentnie uciekał od sentymentalizmu i lukrowania ekranowej rzeczywistości.

Zaskoczenia nie ma. Murray jak zwykle gra bardzo dobrze, nie jest to jednak żaden przełom w jego karierze. Niespodzianką jest natomiast kapitalna drugoplanowa rola Melissy McCarthy (…).

Znakomite kreacje aktorskie ułatwiły Melfiemu wyważenie historii, w której komizm równoważy się z tragizmem. Bill Murray wprowadza do fabuły odrobinę zdrowej ironii, która pozwala nieco zdystansować się do wydarzeń i nie brać ich całkiem na poważnie, ale i skłania do tego, by się wzruszyć i nie kryć łzy (…).