Motyl Still Alice (2014)

Still Alice może się podobać, gdyż nie próbuje zdobyć naszej sympatii za sprawą szantażów emocjonalnych i myślowych forteli. Ukazany w filmie proces zapadania na nieuleczalną chorobę nie ma w sobie nic z miałkiej apokalipsy rozgrywającej się przy wtórze smętnych spojrzeń i rzewnych melodii.

Ten film rozwija się jak kliniczne studium choroby Alzheimera o wczesnym początku – rzadkiej, genetycznie przekazywanej odmiany tej choroby. „Motyl Still Alice” pokazuje zderzenie zaburzenia z codziennymi rytuałami: od pierwszych zapomnianych wyrazów po gubienie się we własnym domu.

Film – choć czuły, uważny i nie zanadto manipulatorski – nie odbiega od telewizyjnej poprawności, jest raczej banalny i schematyczny.

(…) opowieść z motywem Alzheimera przypomina nam o samotności chorego. Nie tylko tej, która zawiera się w powiedzeniu, że „zdrowy chorego nie zrozumie”, ale także tej, w której już sami siebie nie rozumiemy, nie rozpoznajemy. To właśnie najbardziej przejmujące momenty filmu – Julianne Moore patrząca na siebie sprzed zaledwie kilku miesięcy, Julianne Moore patrząca na swe odbicie w lustrze.

Nie jesteśmy przyzwyczajeni do takiego sposobu opowiadania tego typu historii. Glatzer i Westmoreland opowiadają historię z wielką subtelnością, nie ma w ich stylu żadnych zbędnych, przerysowanych gestów.