Moja chuda siostra (2015)

Najlepszy pomysł filmu polega na tym, że jego główną bohaterką nie jest cierpiąca na zaburzenia odżywiania (…) Katja, ale Stella, z której perspektywy cała ta historia jest opowiadana. Odkrycie, jakiego dokonuje, stawia ją wobec niełatwych dylematów: film jest nie tylko dramatem choroby, ale dramatem lojalności.

Sprawność, z jaką Szwedka zarysowuje portrety bohaterów i łączące ich relacje, sprawia, że jej film nieustannie pulsuje niepokojem. Historia o chorobie, wchodzeniu w dorosłość i erotycznej inicjacji w „Mojej chudej siostrze” splatają się w spójną, emocjonującą całość. I nawet jeśli filmowi momentami brakuje dramaturgicznej siły, „Moja chuda siostra” okazuje się obrazem boleśnie prawdziwym i imponująco samoświadomym.

Moja chuda siostra nie jest typowym europejskim arthousem, który wielu widzów dla bezpieczeństwa omija szerokim łukiem z obawy przed półtoragodzinnym seansem nudy. To film, który ogląda się jak typową hollywoodzką produkcję, w której napięcie rośnie wraz z rozwojem zdarzeń, a punkty zwrotne są tak pomyślane, by każdy zaskakiwał widza mocniej. To film świetnie zagrany i opowieść pełna emocjonujących momentów.

Sanna Lenken, debiutująca reżyserka „Mojej chudej siostry”, przygląda się relacji sióstr ze współczuciem i delikatnością. Pozwala zobaczyć ciche dramaty dojrzewania, cenę, jaką płaci się za chęć bycia kimś lepszym, a przede wszystkim skomplikowaną, podszytą nienawiścią siostrzaną miłość. Bardzo udane kino.