Młodość (2015)

O najnowszym filmie Paolo Sorrentino możemy powiedzieć, że dialektycznie urzeka i nudzi, romantycznie bawi i smuci, równocześnie pokrzepia i wprowadza w mózg nieprzyjemną w tym wypadku melancholijną gorycz. Oto recenzja nowego filmu Sorrentino pod tytułem „Młodość”.

Z pewnością warto pójść na „Młodość” do kina, może nawet trzeba. Jednakże piszę to bez wielkich emocji, o jakie łatwo przy filmach wielkich, takich jak na przykład Nóż w wodzie. „Młodość” filmem wielkim nie jest. Niewiele tych emocji odczuwam, choć film widziałem nie tak bardzo dawno, bo ledwie dwa tygodnie temu. Liryczno-melancholijny scenariusz osnuty wokół sanatoryjnych wakacji dwóch mężczyzn zbliżających się do osiemdziesiątki, Freda i Micka,  osiada na mieliźnie w połowie filmu i już nie potrafi odbić się od dna.

Pierwsza połowa wciąga, bawi, śmieszy, ale tego tempa nie uda się utrzymać reżyserowi do końca, bowiem żaden rozpędzony koń nie przebiegnie Wielkiej Pardubickiej maksymalnym galopem, żaden tenisista nie będzie rączo skakał po korcie przez pięć setów. Na ostatniej prostej szkapa zdycha i pozostaje pocieszać się emocjonującym początkiem.

Starość staje się w kinie tematem nie tyle modnym, co obowiązkowym i „Młodość” oddaje temu trendowi sprawiedliwość. Główni bohaterowie rozmawiają o dziewczynach, nie potrafią ani nie starają się ukryć, że mimo zaawansowanego wieku wciąż składają się w wielkim stopniu z apetytu.

Wyjątkowo dobre wrażenie zrobiła na mnie wielopokoleniowość obecna na ekranie. Młodzi aktorzy i scenarzyści rozmawiają ze swoim mistrzem, jednym z bohaterów. Wielkiemu kompozytorowi, drugiemu głównemu bohaterowi, towarzyszy córka w roli osobistej sekretarki. Młodzi potrafią rozmawiać ze starymi, ich światy prześwietlają się i są siebie ciekawe bez zazdrości o czas, który minął lub nadejdzie; bez także hermetyczności i niechęci. Znakomicie Sorrentino pokazał także starość przykrą, turpistyczną, ohydną. Wystarczyła mu do tego jedna scena: widzimy starą kobietę patrzącą przez okno. Jej twarz chora, zniszczona. Jej ciało, umysł nie mające nic wspólnego z jowialnymi, jak to się mówi w naukach społecznych, aktywnymi zawodowo staruszkami.

Przykro, że to kobiety cierpią bardziej niż mężczyźni (prócz staruszki cierpi również młoda kobieta po porzuceniu przez męża), ale reżyser chyba nie podpowiada dlaczegóż to zdecydował się na taki wydźwięk filmu. Prawdopodobnie przez przypadek.

Mimo wszystko splecione wątki trzymają się kupy i choć po „Wielkim pięknie” od kolejnego filmu Didżeja Sorrentino oczekiwaliśmy więcej, to i w tym miksie każdy znajdzie coś dla siebie.