Marsylski łącznik (2014)

„Marsylski łącznik” zrealizowany został klasycznie, opowiada fascynującą historię wiarygodnie i rytmicznie, trzyma w napięciu. Scenariusz nie pogrąża się w ogromnej i skomplikowanej faktografii, zachowuje równowagę między dynamiką akcji a wiarygodnością historyczną. Wszyscy aktorzy są przekonujący, kamera nie zachłystuje się efektami, lecz buduje atmosferę.

Marsylskiemu łącznikowi blisko do klasycznego westernu – prostej opowieści, w której antagoniści toczą bój na śmierć i życie. (…) „Marsylski łącznik” nie jest obrazem specjalnie oryginalnym, ale też nie chce nim być, jest w nim jakaś tęsknota za klasycznymi opowieściami o dobru i złu. Dzięki emocjonalnemu ciężarowi jej morał nie brzmi jak truizm.

Obraz Jimeneza jest do tego stopnia skomplikowany, że śledzenie toku fabuły potrafi czasami przytłoczyć, co działa jedynie na korzyść filmu, bowiem zachęca do ponownego seansu i odkrywania różnych oblicz ekranowych wydarzeń. (…) Dujardin, Lellouche i Jimenez stworzyli (…) znakomity, wielowymiarowy film, który ma sporą szansę, by przetrwać próbę czasu.

„Marsylski łącznik” ma (…) to nieuchwytne coś, co można określić mianem stylu, a czego niestety brakuje wielu podobnym produkcjom amerykańskim czy tym realizowanym taśmowo, za międzynarodowe pieniądze, przez Luca Bessona.

Społeczno-psychologiczne podejście do kina sensacyjnego upodabnia „Marsylskiego łącznika” do twórczości Martina Scorsese, choćby do „Chłopców z ferajny”.