Marsjanin (2015)

„Marsjanin” niewiele więc ma wspólnego z takimi dziełami jak „Moon” czy „Grawitacja”, ukazującymi samotność w kosmosie, wystawiającymi swoich bohaterów na nieziemskie doznania psychiczne i fizyczne, konfrontującymi ich z tajemnicami wszechświata. Kosmos u Scotta jest duży i płaski, można go okiełznać przy pomocy kilku obliczeń i manewrów.

Matt Damon jako marsjański samotnik sprawdził się bardzo dobrze – jest w tej roli zarówno zwykłym chłopakiem z sąsiedztwa, który nie poddaje się i powoli skutecznie rozwiązuje każdy problem, jak i (…) zdystansowanym do wszystkiego, lekko sarkastycznym optymistą. (…) Każda postać jest świetnie wymyślona i idealnie dopełnia fabułę, opartą przecież w dużej mierze na samotności.

Po kilku słabszych pozycjach w filmografii Scott przypomniał sobie wreszcie przepis na udany blockbuster. Taki, który na przemian uczy, bawi, wzrusza, chwyta za gardło, a na dokładkę napawa optymizmem. Zgadza się: ekranizacja ebooka Andy’ego Weira to feel-good movie w kosmosie.

Marsjanin jest peanem na cześć ludzkiego intelektu. Nic dziwnego więc, że herosami są w nim jajogłowi: zarówno Watney, jak i obserwujący go geekowie, którzy potrafią wymyślić wyjście z każdej sytuacji. W efekcie film zmienia się w konkurs nauk ścisłych. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że odpowiedzi przychodzą zbyt gładko i szybko, przez co całkowicie znika suspens.

Marsjanin jako całokształt to dwie godziny świetnie nakręconego filmu. Odpowiednio wyważone elementy komediowe przeplatają się z pełnymi napięcia dramatycznymi, trzymając widza non-stop w niepewności co do losów bohatera. Po seansie nikt nie powinien wyjść zawiedziony.

…to inteligentna rozrywka, która nie udaje filozoficznego traktatu. Przygodowa fantastyka, która nie potrzebuje żadnych kosmicznych najeźdźców, bo Czerwona Planeta sama w sobie jest wystarczająco groźna.

Marsjanin” jest jak policzek wymierzony filmom science fiction. Chociaż akcja rozgrywa się w kosmosie, nie uświadczymy tu szaleństwa wyobraźni. Zielone ludziki twórca włożył między bajki, egzystencjalne rozważania zastąpił walką o zaspokojenie najprostszych potrzeb, a wystawność produkcji ograniczył do scen dziejących się na statku kosmicznym. „Marsjanin” to kino wręcz antygatunkowe.

Tragizm zostaje wzięty w cudzysłów, mimo to napięcie i emocje udaje się utrzymać do samego końca. Przesłaniem spektaklu Scotta wydaje się staroświecko-oświeceniowa pochwała logicznego myślenia i postępu technologicznego.