Małe stłuczki (2014)

Niezależnie od pewnych słabości, „Małe stłuczki” po prostu ogląda się z przyjemnością. Widać tu bowiem inteligencję, poczucie humoru, sympatię dla „outsiderów” odstających od „zdrowego trzonu większości”. Jak i wyczucie podskórnych prądów przebiegających między ludźmi.

Małe stłuczki nie pretendują do miana wielkiego kina i w tym tkwi ich największa siła. To skromny pod względem narracji, objętości i budżetu film, w którym mogą się zadurzyć miłośnicy amerykańskiego „niezalu” spod znaku Sundance. Balansująca między melancholią a abstrakcyjnym żartem opowieść o wrażliwych outsiderach szukających porozumienia w chaosie.

Jeden z najciekawszych ostatnio polskich debiutów: zwiewna, zabawna, a zarazem gorzka historia trojga młodych dziwaków, którzy sprawiają wrażenie, jakby umieli wyłącznie prowadzić życie w cudzysłowie.

Wyobrażając sobie połączenie delikatnego stylu Jima Jarmuscha ze smutkiem skandynawskiego kina i absurdalnym, z lekka surrealistycznym poczuciem humoru Petra Zelenki, otrzymamy coś bardzo dziwnego, co musi przypominać „Małe stłuczki”.