Lucy (2014)

Najbardziej charakterystycznym chwytem stylistycznym z „Lucy” jest szczególna wariacja montażu atrakcji. Niczym radzieccy filmowcy Besson zestawia ze sobą obrazy z dwóch porządków, przeplatając sceny wpadającej w sidła handlarzy narkotyków bohaterki z fragmentami filmu przyrodniczego.

Lucy Luca Bessona łatwo mogła osunąć się w autoparodię. Francuski reżyser starannie omija jednak ścieżkę banału dzięki odpowiedniej dawce groteski i czarnego humoru. Spoiwem łączącym tę wybuchową mieszankę wątków, estetyk i tonacji jest brawurowa kreacja Scarlett Johansson, która po raz kolejny udowadnia, że w kinie akcji czuje się jak ryba w wodzie.

„Lucy” co rusz popada w śmieszność, bo Besson nie należy do reżyserów umiaru. Ale Francuz nic sobie z tego nie robi, a dzięki bezpretensjonalnemu podejściu do tematu i znakomitej realizacji kręci swój najlepszy film od wielu lat.

W swym najnowszym filmie francuski reżyser wyhodował kobietę fatalną skrojoną na miarę XXI w. Stworzył mieszaninę wizualnego przepychu (dziedzictwo estetyki ukochanej przez przedstawicieli francuskiego neobaroku) i naiwnej, ewolucjonistycznej fantasmagorii: spekulacji, co by się stało, gdyby człowiek wykorzystał sto procent możliwości swojego mózgu.

Wielkie widowisko ze Scarlett Johansson w roli głównej.

Choć przez całe 90 minut reżyser nie pozwala widzowi nudzić się ani przez chwilę, to jednak niespecjalnie też próbuje go czymkolwiek zaskoczyć. Lucy to nie tylko film, któremu brak świeżości i nowych pomysłów – to produkcja wręcz antyoryginalna.

Besson twierdzi, że chciał zrobić film, który w pierwszym akcie byłby „Leonem zawodowcem”, w drugim „Incepcją” a w trzecim „2001: odyseją kosmiczną”. I dopiął swego.

(…) kolejny dowód na to, że ten francuski reżyser rzemieślnik genialnie potrafi kraść od innych, ale wciąż nie dorobił się własnego stylu.

Pełna pseudonaukowych i pseudofilozoficznych bredni historia, w której tak naprawdę chodzi o zwykłe łubudu.