Listy do M. 2 (2015)

Ten film jest jak pudełko Rafaello. Doskonale wiesz, czego się spodziewać i właśnie to otrzymujesz. (…) Świetna familijna komedia romantyczna, na którą bez żenady można zabrać zarówno partnera, jak i dzieci czy rodziców, a najlepiej wszystkich na raz.

Listy do M. 2“ są zgrabną kontynuacją świątecznego hitu, który przed czterema laty podbił serca polskich widzów. (…) Większość kontynuowanych wątków jest niestety potraktowana trochę po macoszemu. Okraszona dobrym żartem, ale pozbawiona dramaturgii i linii narracyjnej. 6/10 60 Interia.pl 1 Listy do M. 2 http://www.filmweb.pl/film/Listy+do+M.+2-2015-736267 2015 Chymkowska Karolina 17-11-2015 http://film.org.pl/r/recenzje/listy-do-m-2-zapiski-malkontentki-69796/ Świąteczny wyrób czekoladopodobny. (…) Może byłoby łatwiej, gdyby film okazał się jednoznacznie i bezsprzecznie zły. Nie jest – jest po prostu mdły i nijaki. Ograne do znudzenia schematy (…), najdrobniejsze drobiazgi nadmuchane do granic wybuchu, (…), a co gorsza, praktycznie brak ciepłego, świątecznego humoru (…) 5/10 50 Film.org.pl 1 Listy do M. 2 http://www.filmweb.pl/film/Listy+do+M.+2-2015-736267 2015 Gniewkowski Piotrek 12-11-2015 http://www.niekulturalny.com.pl/listy-do-m-2-recenzja/ „Listy” grają na wszystkich naszych uczuciach i nie boją się użyć nawet najmocniejszej karty. Ale bądźmy sprawiedliwi – to nadal rodzinna komedia, idealna do oglądania w kochającym gronie. 7/10 70 Niekulturalny.com.pl 1 Listy do M. 2 http://www.filmweb.pl/film/Listy+do+M.+2-2015-736267 2015 Dudkiewicz Jędrzej 16-11-2015 http://stopklatka.pl/artykul/listy-do-m-2-recenzja Chociaż zdarzają się dobrze poprowadzone i sympatyczne sceny (…), większość wątków jest równie sztuczna, co spowijający na ekranie Warszawę śnieg. Uleciała gdzieś magia pierwszych Listów do M.” – ich reżyser, Mitja Okorn, potrafił tchnąć w rodzimą podróbkę „To właśnie miłość” lekkość i bezpretensjonalność. W kontynuacji obie te cechy, jakże ważne w komedii romantycznej, wyparowały pozostawiając wyłącznie schemat, słabo powiązane ze sobą opowiastki oraz dużo product placementu.

O ile w pierwszej części udało się harmonijnie połączyć ze sobą komedię i melodramat, tutaj górę bierze drugi gatunek. Rzewne wątki rodem z „Na wspólnej” (…) nie są rozcieńczone choćby odrobiną ciepłego humoru, przez co skutecznie zabijają świąteczną aurę filmu.