Królewna Śnieżka (2012)

O taką Śnieżkę my walczyli. Inscenizacyjnie dopieszczona i świetnie obsadzona wersja Tarsema Singha jest jak rękawica rzucona zanurzonemu w cytatach, autoironicznemu kinu familijnemu. To film mądry, zabawny, pomysłowy i efektowny. Przywracający czystości i naiwności baśniowej konwencji rangę cnoty.

To właśnie kobiety grają w „Królewnie Śnieżce” pierwsze skrzypce. Tytułowa bohaterka wyciąga ukochanego Księcia z tarapatów, leczy go pocałunkiem, walczy wręcz i rozprawia się ze złem. Mężczyźni jej tylko sekundują. Ale to Królowa kradnie film. Julia Roberts ujawnia w tej roli pełnię komediowego talentu i autoironii.

en film w feerii barw, malarskich pejzaży, efektownych kostiumów i makijaży nie gubi treści. Jest żwawy i radosny, ma świetnie skonstruowane postaci, pełen jest uroczych anegdot. Do tego – co bajkom często umyka – wyrywa się z archaicznej klatki, uwspółcześnia starą jak świat opowieść, osadza ją w teraźniejszych kontekstach i mentalności.

Piękny wizualnie obraz pozostawia jednak pewien niedosyt. Trudno jednoznacznie określić z czego on wynika. Niby wszystko jest na swoim miejscu – dobra obsada, zdjęcia, scenariusz. A mimo to chciałoby się więcej. Wydaje się, że z oglądania filmu więcej przyjemności będą miały dzieci. Zaledwie kilka zabawnych dialogów i boska Julia Roberts to dla dorosłych za mało, by chcieć zobaczyć „Królewnę Śnieżkę” więcej niż raz.

Ogląda się to bez znużenia, z przyjemnością i oczywiście obowiązkowym wzruszeniem w finale.