Krocząc wśród cieni (2014)

(…) to złożona z wypróbowanych przez dekady gatunkowych elementów kryminalna historia, która nie jest w stanie pokusić się o fabularną czy narracyjną oryginalność. (…) liczy się natomiast coś zupełnie innego – wykreowana na ekranie atmosfera (deszcz, chłód, moralna apatia), wyzbyty efekciarstwa świat przedstawiony oraz pełnokrwiści, w jakiś sposób „pęknięci” bohaterowie (…)

Krocząc wśród cieni to męskie kino w starym wydaniu: ma konstrukcję cepa, brakuje mu psychologicznej głębi i bazuje na uproszczonej wizji świata. Za to oferuje kawał dobrze nakręconej rozrywki.

Krocząc wśród cieni” nie jest ani wariacją ani nawet dalekim kuzynem „Uprowadzonej”. To zupełnie inne kino, choć również potrafi dostarczyć wielu mocnych wrażeń. Przede wszystkim jest to gratka dla miłośników kryminałów oraz kina noir w nowoczesnym sztafażu.

Film zdecydowanie wciąga swoim specyficznym, lekko mrocznym klimatem. Brak tu jednak postaci rysowanych mocniejszą kreską. Sam koniec filmu jest za to mocno rozczarowujący, nie otrzymamy żadnego konkretnego morału.