Jurassic World (2015)

W Jurassic World, którego recenzję ja piszę, a którą ty czytasz, dinozaur animowanym krokiem biegnie szybko i pewnie. Płynności ruchów nie brakuje niczego, animatorzy dali z siebie może nie wszystko, ale dużo. Przyciężkie gady skaczą, rwą się do przodu, ptaszory wzlatują, zmutowany dinopotwór grasuje po lesie. Wszystko to dzieje się na oczach widza, który wie, że przyszedł na film lekki i przyjemny, bo jakiż inny mógłby być film o dinozaurach walczących z ludźmi.

Fantastyczne sceny, do których przyzwyczaiły nas poprzednie części reżyserowane m.in. przez Stevena Spielberga przewalają się jedna za drugą, trzecia za drugą, a wykreowany świat wciąga przepastnością, bombastycznym rozdmuchaniem. Widz wie, że dojdzie do tragedii, przecież po to przyszedł do kina. Krwawa jatka zaczyna się w połowie filmu, ale wcale nie jest krwawa, wszak do kina mają przyjść dzieci. I przychodzą. Żadnych flaków, turpistycznych obrazów w tym cukierkowym filmiku nie znajdziemy, tylko zieloną trawę, na której pasą się słodkie dinozaury, mamy z maleństwami, taty z… Nie, nie ma w tym filmie wątków feministycznych, przynajmniej nie wśród dinozaurów. Do tego zabrakło scenarzyście wyobraźni, którą może i ma, ale którą najwyraźniej zużył przy innych filmach.

Główna bohaterka, spełniona businesswoman, która nie miała i nie ma czasu, by pomyśleć o urodzeniu dzieci, rządzi dinoparkiem tak zwaną twardą ręką. Może tu odkryjemy współczesne ofiarnictwo klasy kobiet pracujących, nowoczesny i niewątpliwie kompromitujący się oświecony feminizm 2.0. Sukcesy bohaterki, niewątpliwie olbrzymie i godne uwagi, kontrują macierzyńskie niespełnienie, trudności w budowaniu relacji intymnych i zwykły egoizm. Szefowa parku ma zaopiekować się swoimi bratankami, lecz nie potrafi oderwać się od pracy, może dlatego, że bez pracy nie ma kołaczy? Siostra – mama bratanków – wpada w rozpacz, kiedy dowiaduje się, że dzieciaki urwały się niani, żeby zaziomować się z dinozaurkami na wycieczce przezroczystą kapsułą. Dinozaury gonią maluchy po dinoparku, a pani dyrektor nie potrafi zrozumieć rozpaczy swojej siostry.

Aktorzy grają przeciętnie. Scenariusz jest płytki i przewidywalny. Dla niektórych będzie to pewnie fantastyczna zaleta, ale nie dla mnie. Nudziłem się jak mops wśród dinozaurów. Wątek miłosny między szefową grającą kobietę pozbawioną uczuć a dinoopiekunem w końcu wybucha, ale jest ekscytujący ni mniej ni więcej tak bardzo jak kotlet schabowy z ziemniakami. Oszalałe z przerażenia dinozaury nie bardzo wiedzą co począć, więc uciekają przed zmutowanym potworem, choć amoralizatorski ton scenariusza tu przychodzi nam z pomocą. Wszystkiemu są winni cwani, chytrzy biznesmeni i naukowcy – właściciele i twórcy parku – z których co jeden to gorszy i pozbawiony skrupułów. Ogółem można rzec, że postaci nie mają wiele głębi, ale może to i lepiej, przecież to tylko film o ludziach walczących z dinozaurami.