Jack Strong (2014)

Jackowi Strongowi daleko do ideału. Stężenie cudownych zbiegów okoliczności w scenariuszu stanowczo przekracza dozwolony poziom. Dialogi nie ranią uszu, ale z pewnością je nadwyrężają. Język, jakim posługują się bohaterowie, zbyt często przypomina bowiem wypisy z podręczników. (…) Pomimo wymienionych słabości „Stronga” wciąż ogląda się z przyjemnością.

Nie potrafię patrzeć na „Jacka Stronga” przez pryzmat klasycznego kina szpiegowskiego. Owszem, Jack Strong mógł w pewnym momencie poczuć się jak James Bond, który ratuje świat, zapobiegając trzeciej wojnie światowej – czy nie było to jednak jego złudzeniem? Dla mnie to film o Polsce. Także o mnie, dawnym obywatelu PRL. Film o polskim kompleksie, który ciąży nam do dziś.

Najlepiej jest wtedy, gdy Władysław Pasikowski robi to, co potrafi najlepiej, czyli kino akcji. Przygotowania do ucieczki, ewakuacja pułkownika z rodziną – tu mamy porządny, trzymający do końca w napięciu film, mimo że – i to jest sukces reżysera – finał z grubsza znamy.

„Jack Strong” to bardzo udany thriller, znajdujący się gdzieś w połowie drogi między intelektualną złożonością „Szpiega” Tomasa Alfredsona a lekkością filmów o Jamesie Bondzie. Duża w tym zasługa tytułowej kreacji Marcina Dorocińskiego, który swą oszczędną i szorstką grą zdominował ekran.

Władysław Pasikowski bardzo szybko też postawił środek ciężkości filmu na dynamiczną akcje. Można mieć pewnie pretensje, że tym samym ograniczył role Hanny Kuklińskiej ( niewykorzystany talent Mai Ostaszewskiej) i synów pułkownika Bogdana i Waldemara.

Jack Strong” nie uniknął błędu, który groził mu od samego rozpoczęcia prac nad filmem – kondensacji. Władysław Pasikowski, i właściwie trudno się dziwić, bo jest to pierwsza produkcja o płk. Kuklińskim, nie obrał konkretnego kierunku, w którym miałby podążać jego najnowszy obraz.

Nowy film Władysława Pasikowskiego opowiadający historię pułkownika Ryszarda Kuklińskiego rozczarowuje. Jest pozbawiony i nerwu, i psychologii.