Interstellar (2014)

Swoim najnowszym filmem Christopher Nolan zachwyca, ale i rozczarowuje. Bo do genialnej oprawy audiowizualnej nie był w stanie napisać równie bezbłędnego scenariusza. (…) Efekt końcowy ratuje koncert gry aktorskiej McConaugheya. 45-letni Teksańczyk naprawdę potrafi chwycić widza za serce.

(…) widzowie, którzy docenią obraz czarnej dziury, to jednocześnie widzowie, którzy będą kręcić nosem na „coelhizmy” o miłości i szlag ich będzie trafiać od naukowych absurdów w tym filmie (…) A z kolei widzów, których obchodzą hollywoodzkie wątki romantyczne, nie będzie obchodzić fotonowa aureola. Raczej będą wołać do głównego bohatera: „Ocaliłeś świat, no to pocałuj dziewczynę, czego cię uczyli w szkole aktorskiej?”. Mam więc wrażenie, że „Interstellar” to film, z którego każdy wyjdzie rozczarowany. Choć każdy czymś innym.

Interstellar to dzieło z ambicjami na legendarne science-fiction. Kiedy wyszedłem z seansu nie mogłem jednak oprzeć się wrażeniu, że właśnie opuściłem imprezę, o której epickości zapewniano mnie od lat. Tymczasem okazało się, że było to „tylko” lekko ponadstandardowe, cotygodniowe, piątkowe picie – wielka walka genialnych minut z doskwierającym bólem głowy. (…) Pomimo kilku momentów ocierających się o geniusz, „Interstellar” stał się dla mnie najgorszym filmem w karierze Christophera Nolana. Najgorszym spośród wielu wybitnych.

Kubrick spleciony z Malickiem, epika z metafizyką, a śmiałe fantazje Arthura C. Clarke’a z twardymi teoriami Kipa Thorne’a – kto mógł przypuszczać, że najbardziej oczekiwany film roku będzie także tym podejmującym największe ryzyko? (…) [„Interstellar”] to obietnica przygody, dziecięcej ekscytacji i lęku przed nieznanym; obietnica, co trzeba podkreślić, w sporym stopniu spełniona.

Jedna z najbardziej oczekiwanych premier roku bardzo mnie zawiodła. (…) Zamiast na widowiskową rozrywkę, Nolan postawił na powiastkę umoralniającą, przedstawiając katastrofę spowodowaną przez ogólnoludzki egoizm. Na końcu zaś wykonał woltę, sprzeniewierzając się własnym morałom, stając po stronie emocji w walce z intelektem.

Pod względem przygotowania naukowego „Interstellar” to bodaj najsolidniejszy film tego gatunku. Problem w tym, że oprócz science mamy w nim jeszcze fiction i tutaj Nolan (pracujący nad scenariuszem z bratem Jonathanem) zawodzi.

Interstellar ma ambicje wielkiej fantastyki – z jej próbami racjonalizacji irracjonalnego i świeckim przeświadczeniem o człowieku będącym panem własnego losu – jednak za mało tu dbałości o detale, a za dużo logicznych dziur i kosmicznych bzdur. Po tym filmie naprawdę docenicie „Grawitację” Cuarona za subtelny rysunek psychologiczny bohaterów (…)

Są w najnowszym filmie Nolana momenty, które sprawią, że przez wasze ciało przebiegnie przyjemny dreszcz, a chwilami obraz w połączeniu z muzyką da Wam niemal sakralne odczucia. Niestety to wszystko za mało.