Imigranci (2015)

Mimo kilku dynamicznych scen akcji oraz licznych elementów kina gatunkowego, „Imigranci” Jacques’a Audiarda sprawdzają się najlepiej jako skromna opowieść o trójce ludzi, których los zmusił do budowania całego życia od zera na drugim końcu świata. (…) „Imigranci” grają bardzo mocno na emocjach widza. To jeden z tych filmów, które raczej ogląda się tylko raz w życiu, nawet jeśli jest o wiele bardziej wartościowy niż eskapistyczne hollywoodzkie kino akcji, które można powtarzać w nieskończoność.

Mniej więcej w połowie film ten zaczyna z dramatu przemieniać się w thriller, decydując się na wprowadzenie dodatkowych wątków. (…) Całość kończy się wielką rozróbą, której nadejście było mocno wyczuwalne (…)

Nagrodzeni Złotą Palmą „Imigranci” stawiają dramatyczne pytanie o asymilację.

[Reżyser] najpierw buduje dziwaczną mafijną idyllę w klimacie kina zaangażowanego społecznie, a następnie zmienia tonację i daje nam z otwartej dłoni prosto w twarz. „Dheepan” ewoluuje w krwawe kino o bohaterstwie i odwecie – do bólu realistyczne, bazujące na emocjonalnym impulsie i niedopowiedzeniu, ale równie radykalne w wymowie, co „Django” Tarantino.