Igrzyska śmierci (2012)

Ten film ma być przebojem na miarę „Harry’ego Pottera” i sagi „Zmierzch”. (…) Z jednej strony to kawałek ewidentnie dla nastolatek śledzących emocjonalno-uczuciowe dylematy bohaterki. (…) z drugiej strony, „Igrzyska śmierci” to historia po dorosłemu okrutna. Poza tym tylko dorośli zrozumieją, że pomimo futurystycznego sztafażu film Rossa odwołuje się do teraźniejszości.

Film korzysta z wielokrotnie używanych schematów, powstała z nich jednak bardzo porządna konstrukcja, opowiedziana w dobrym tempie. (…) „Igrzyska śmierci” stają się ostrą satyrą naszych czasów, dominacji pozorów i zewnętrzności oraz wszechpotężnej magii celebryctwa, telewizji i rozmaitego rodzaju show. Nie oznacza to, że obraz niesie ze sobą jakieś nowe spostrzeżenia, ale to, co przekazuje, czyni nader trafnie, sprawnie i dosadnie. 

Igrzyska śmierci” korzystają z ogranych konwencji, ale proporcje między kinem przygodowym i romansem dla nastoletniej publiczności (…) zostały dobrze wyważone. Jest tu nawet miejsce na refleksję o mechanizmach władzy i zarządzaniu społecznymi emocjami. Jak na typowo popcornową rozrywkę to naprawdę dużo.

Cięcia dokonane na materiale źródłowym były nieuniknione i choć przysłużyły się scenariuszowi, wpłynęły niekorzystnie na integralność świata – w moim przekonaniu za mało jest w filmie informacji o Panemie, Kapitolu, igrzyskach, dystryktach, motywacjach rządu, mówiąc krótko, brakuje faktografii, którą oddychają wszelkie gatunki fantastyczne.

Kinomanom, którzy znieczulenia na seansach unikają i każdemu filmowi poprzeczkę zawieszają równie wysoko, mogło brakować w „Igrzyskach” wybitnych kreacji aktorskich (…), zaskakujących zwrotów akcji (…) oraz niebanalnych dialogów (…). Niesprawiedliwością jest jednak odmawianie twórcom dbałości o atrakcje wizualne.

“Igrzyska śmierci” to kolejna po “Zmierzchu” ekranowa adaptacja młodzieżowego bestsellera. (…) „Igrzyska…” nie powtarzają błędów wielkiego poprzednika. (…) Zamiast parady kartonowych kukiełek Gary Ross serwuje widzom krew, pot i łzy. Dwie godziny z okładem mijają jak z bicza strzelił, a widz zostaje po seansie z myślą idealnie pasującą do planów realizacji kolejnych części trylogii – „chcę więcej!”.