Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 2 (2015)

(…) w pewnym momencie wyrosło sporo przygodowego kina młodzieżowego, a tylko „Igrzyska” trzymają stały i sensowny (a nawet delikatnie rosnący) poziom! (…) Kosogłos jest po prostu mroczny, to zupełnie inny klimat, właśnie na coś takiego czekałem. Niektóre momenty w mojej skromnej ocenie w ogóle podchodzą pod thriller, czy horror (szczególnie scena w kanałach).

Solidne zakończenie serii, które mogło być lepsze.

„Igrzyska śmierci: Kosogłos, Część 2” jest adaptacją idealną, oddającą pełnię pomysłów książkowych, wiernie przenosząc je na ekran. Ze wszystkimi plusami i minusami tego rozwiązania.

Kosogłos część 2 nie jest najlepszym filmem serii – Igrzyska śmierci oraz W pierścieniu ognia okazały się o wiele lepsze. Bije jednak na głowę pierwszą część Kosogłosa – lepiej dopracowany, nie tak nużący, nie widać też zbędnego lania wody.

(…) „Kosogłos” ociera się tu o wielkość. Nie osiąga jej, film nie jest arcydziełem, ale widać, że nie można już traktować go jako spadkobiercy serii o Harrym Potterze czy „Zmierzchu” – tej fabule bliżej do przygnębiająco gorzkich wizji Paola Bacigalupiego niż do jakiejkolwiek popularnej serii fantastycznej dla młodzieży.

…twórcy drugiej części „Kosogłosa” przygotowali kilka ciekawych i zaskakujących zwrotów akcji w kluczowych momentach. I choćby to jest powodem, dla którego warto wybrać się do kina i zobaczyć, jak zakończy się ostatnia część ekranizacji powieści Suzanne Collins.

Zamknięcie fabuły. Puenta. Seans obowiązkowy dla tych, którzy oglądali poprzednie. Ale jak się to broni po prostu jako film? No, moim zdaniem już nie tak rewelacyjnie. To mocne, wyraziste i uczciwe dopełnienie historii Katniss i wielkich dziejowych zawirowań, które nią miotały.

Jako widowisko finał sagi nie sprawia zawodu. Tyle że skręcone z rozmachem sceny masowe to dziś, zwłaszcza w przypadku Hollywoodu, norma. Przeznaczony dla widzów już od lat 12 film zaskakuje jednak okrucieństwem rodem z „Czasu Apokalipsy” Coppoli. (…) W warstwie społeczno-politycznej sytuacja Katniss przypomina położenie wyborcy, który stanąwszy nad urną, zorientował się, że podział na partie dobre i złe nie istnieje.