Hobbit: Niezwykła podróż (2012)

Gdyby filmy reżyserowały maszyny, to „Hobbit: Niezwykła podróż” mógłby być koronnym przykładem ich pracy. Kolejna adaptacja J.R.R. Tolkiena, za której realizację podobno odpowiada człowiek – Peter Jackson – to produkcja perfekcyjna i perfekcyjnie nijaka. Jeśli nawet założymy, że trylogia „Władca Pierścieni” miała jeszcze jakiś związek ze sztuką filmową, to jej kontynuacja (a raczej prequel – chronologicznie rzecz biorąc) jest już jedynie produktem przemysłu.

Pierwszą część przepełniają niekończące się sceny akcji, pościgi i bijatyki z trollami czy goblinami. Jackson dał upust swojej fascynacji horrorem i makabrą. I chociaż wiele scen nie ma z książką Tolkiena nic wspólnego, fani sagi o Śródziemiu byli zachwyceni.

Nie obraziłbym się, gdyby do biletu na „Hobbita” dołączano ciepły koc, kubek herbaty z cytryną, a w sali kinowej czekał rozpalony kominek. Reżyser Peter Jackson opowiada nam tę historię tak, jak opowiada się bajki na dobranoc. Nie śpieszy się. Daje widzom czas na zapoznanie się z bohaterami i pozwala rozsmakować się w ekranowej wizji magicznego świata.

Jackson sztucznie rozciąga opowieść, rezygnując z idealnego tempa książki, przez co film momentami dłuży się i przypomina laurkę dla fanów. Z drugiej strony „Niesamowita Podróż” wypełniona jest momentami prawdziwego piękna i klimatem kinowej przygody, a początkowo mozolna narracja może opłacić się w przyszłości.

Film satysfakcjonuje, cieszy oko, zaskakuje dobrym aktorstwem i dbałością o detale. Wywołuje serdeczny śmiech, przyjazny uśmiech, a czasem wzrusza. Jednocześnie daleko mu do wiernej adaptacji.

Jest w tym filmie kilka wielkich i pięknych scen, kilka świetnie napisanych dialogów i błyskotliwych inscenizacyjnych pomysłów. Niewiele jednak z tego wynika – starych bohaterów już dobrze znamy, nowi – czyli krasnoludy – zlewają się w jedną, hałaśliwą masę, (…). To, co we „Władcy Pierścieni”było podniosłe, tu staje się patetyczne, to, co tam było zabawne, tu robi się infantylne (…)

Hobbit: Niezwykła podróż powiela zalety „Władcy…” (rozmach, sugestywna koncepcja plastyczna), z których najważniejszą są fantastyczne komputerowe efekty specjalne (patrz: ogromne orły ratujące bohaterów w finale). Tyle że nie robią już one takiego wrażenia, bo to nie ekranowa nowość. (…) W jednym elemencie „Hobbit…” wydaje mi się przewyższać „Władcę…”. Ma lepszego aktora w roli głównej.