Hardkor Disko (2014)

wórca „Hardkor Disko” chciał opowiadać o kontrastach, ale użył kolorów nieco wyblakłych. Od samej historii, punktu wyjścia i biegu kolejnych wypadków, ciekawsze wydają się sceny imprezowe, prowadzenie kamery przez miasto. Rytm narracji wygrywa z jej sednem.

Oczywiście film nie musi mieć „przesłania”, którym się będziemy delektować i które rozłożymy na czynniki pierwsze. Dobrze by jednak było, gdyby powstał w jakiejś sprawie, wyrósł z autentycznej emocji, a nie był tylko dobrze wykonanym (Krzysztofowi Skoniecznemu nie sposób odmówić wrażliwości wizualnej) zadaniem formalnym.

(…) przy całej swojej naiwności „Hardkor Disko” stanowi dowód na olbrzymi talent Skoniecznego. (…) Ma rytm, tempo i własną wizualną tożsamość. Reżyser wraz z operatorem Kacprem Fertaczem potrafi uchwycić oddech metropolii, wsączyć napięcie w pozornie banalne sceny i efektownie filmować otoczenie. W dodatku świetnie prowadzi aktorów (…)

Nie jestem pewien, czy to dobry film, ale na pewno to film intrygujący.

Najważniejszym aktorem, który kradnie show innym, jest w „Hardkor Disko” jednak forma. Twórca podzielił opowieść na rozdziały, wplótł w nie wstawki stylizowane na nagrania VHS, precyzyjnie przemyślał kadry, w których praca operatora Kacpra Fertacza otrzymała mocne wsparcie ekipy scenograficznej i kostiumowej. Widać tu inspiracje kinem artystycznym (…)

Pozbawiony poczucia sensu widz wycofuje uwagę i zaangażowanie. Ba, odnosi wręcz wrażenie, że sam reżyser nie wie, co się tak właściwie dzieje na ekranie. Tej pustki nie jest w stanie wypełnić emocjonalnie wysłany niczym samobójca na front Marcin Kowalczyk, ani tym bardziej debiutantka Jaśmina Polak.

Ciężko w tej produkcji znaleźć treść, co w połączeniu z imponującymi kadrami daje nam jedno – filmową wydmuszkę.

Rzadko zdarzają się tak interesujące i przemyślane wizualnie debiuty jak ten Krzysztofa Skoniecznego. A tym bardziej w naszym kraju, gdzie jednak dominuje kino na wskroś bezpieczne lub wizualnie wciąż mocno amatorskie. Hardkor disko, przy swoich wadach, stanowi więc chlubny wyjątek.

Dość ciekawa forma i niespodziewanie poważna tonacja – próba przypisania pokoleniu dzisiejszych młodych gniewnych frustracji i niezadowolenia ich rodziców.