Gunman: Odkupienie (2015)

Tempo filmu jest ślamazarne, sceny akcji (poza krwawą chryją w hiszpańskiej willi) – pozbawione ikry, zaś nieobecny przez dwie trzecie seansu szwarccharakter – wycięty z najtańszego szablonu. Zupełnie zbędny, a przy tym fałszywy wydaje się także lament twórców nad katastrofalną kondycją Czarnego Lądu oraz zbrodniczymi knowaniami korporacji.

Nowa ekranizacja (…) powstała wedle recepty, którą rozpropagował we Francji producent Luc Besson: wziąć hollywoodzką gwiazdę (u Bessona Neeson albo ostatnio Scarlett Johansson), zebrać międzynarodowy kapitał, co skłania do kręcenia w różnych krajach (w „The Gunman” mamy m.in. Hiszpanię, więc jako rywala Penna do ręki lekarki zaangażowano Javiera Bardema), i odświeżyć dramaturgiczną konstrukcję zrozumiałą pod każdą szerokością geograficzną, tak żeby zarabiać na niej wszędzie.

Podczas oglądania filmu „Gunman: Odkupienie” poczułem się nagle strasznie zmęczony. (…) Moje zmęczenie było (…) odbiciem wielkiego zmęczenia, jakie emanowało z ekranu, zwłaszcza ze zużytej, zmarszczkami przeoranej, grymasem męki wykrzywionej twarzy Seana Penna.

„Gunman: odkupienie” warto obejrzeć z ciekawości, czy tak bzdurny film bardziej widza wynudzi, zirytuje czy też rozśmieszy.