Ex Machina (2015)

Film Aleksa Garlanda to (…) science fiction w klasycznym wydaniu – z naciskiem na „science”, a nie rozróbę w futurystycznym sosie. Reżyser stawia kluczowe dla gatunku pytania o istotę człowieczeństwa, rozwój sztucznej inteligencji oraz zagrożenia związane z postępem technologicznym.

Debiut reżyserski Alexa Garlanda przynosi powiew świeżości do intensywnie eksploatowanego ostatnio gatunku sci-fi. (…) „Ex Machina” to dzieło skończone, eleganckie, oszczędnie korzystające z efektów specjalnych i odwołujące się do najlepszych tradycji „Odysei kosmicznej”, „Blade Runnera”, a także „Ghost in the Shell” (…)

„Ex Machina” ma swój styl i jest świetnie obsadzona. Ale pytanie o myślącą maszynę zastąpione zostaje zbyt oczywistym obrazem wojny płci.

Ex Machina w równym stopniu fascynuje, przeraża, napawa niepewnością i wzrusza. Ciężko tu doszukać się elementów, które jeszcze nie przewinęły się przez filmowy nurt sci-fi, aczkolwiek precyzja i wizja reżyserska zdecydowanie wybijają ten obraz ponad przeciętną. (…) Miłośnicy stonowanego, lecz intensywnego kina skoncentrowanego na emocjach i relacjach między bohaterami powinni (…) złożyć dłonie do oklasków.

[Film] zadaje kilka naprawdę istotnych pytań. Robi to może niekoniecznie w jakoś specjalnie oryginalny i odkrywczy sposób, ale jednak dobry. Te pytania kotłują się w głowie nawet po zakończeniu seansu. (…) Bardzo intensywne doznania jeśli chodzi o warstwę audio-wizualną.

Swoim debiutem Alex Garland dał się poznać jako zdolny reżyser, mający zadatki na wielką karierę. Nawet jeśli w jego dziele można doszukać się jakichś wad, udaje mu się, niczym wytrawnemu magikowi, odwrócić od nich uwagę widza.

Powstał film, który w dziedzinie science-fiction śmiało stawia kolejne pytania, prowadzi intelektualno-filozoficzny dyskurs z widzem, aniżeli gra tylko i wyłącznie na efektach, mnożąc co chwila wizualne atrakcje.