Elizjum (2013)

Są tu zajeżdżone na śmierć klisze fabularne, nieumiejętnie dawkowany patos, irytujące skróty narracyjne, rzeczywistość odmalowana w czarno-białych barwach (…) Ale jednocześnie jest to film tak inny, osobny, na swój sposób outsiderski, że w trakcie seansu wszelkie wady tracą na znaczeniu. Ogląda się to z zapartym tchem, ekscytacją i poczuciem doświadczania czegoś nowego.

(…) film przebija rozmachem, designerską maestrią i wykorzystaniem efektów specjalnych większość tegorocznych blockbusterów. Blomkamp odrobił zadanie domowe (…) sceny akcji to cymes i przestrzeń ciekawych wizualnych paradoksów: choć pękają w szwach od sztuczek operatorskich, zaś kamera lata jak szalona, pozostają przejrzyste i wciągające.

Czy to sprawiedliwe, że Zachód żyje w warunkach, które dla większości Ziemian wydają się rajskie? To pytanie stawia „Elizjum” (…) Chociaż doceniam przesłanie tego filmu, to muszę też przyznać, że, niestety, Neill Blomkamp przedstawił je z subtelnością młota pneumatycznego. To nawet nie jest łopatologia, to buldożerologia.

Neill Blomkamp po raz kolejny łączy konwencję science fiction z kinem społecznie zaangażowanym, tworząc alegoryczną wypowiedź na temat kondycji moralnej naszego społeczeństwa. I choć efekt jest dużo mniej zadowalający niż w przypadku „Dystryktu 9”, „Elizjum” nie raz wgniecie was w fotel.