Dziewczyna z tatuażem (2011)

„Dziewczyna z tatuażem” jest wzorową adaptacją książki na wielki ekran. Wszystko w tym filmie się zgadza. Aktorstwo, szczególnie to drugoplanowe w wykonaniu Stellana Skarsgarda i Robin Wright, zaprezentowane jest na najwyższym poziomie. Muzyka (Trent Reznor, Atticus Ross) już od pierwszych minut zachwyca i ani przez chwile nie daje o sobie zapomnieć.

Amerykańska ekranizacja bestsellera Stiega Larssona to film prawie doskonały. Prawie w tym przypadku nie robi dużej różnicy. (…) Historia nakręcona przez Finchera pokazuje też potęgę amerykańskiego kina, gdy tylko kino to chce dostarczać rozrywki na wysokim poziomie, zamiast bawić i żenować kolejnymi obrazami melodramatycznych robotów i wampirów.

(…) rys dojrzewania jest najciekawszym elementem filmu. To także novum w twórczości Davida Finchera. Znaczące, zważywszy że fabuła „Dziewczyny z tatuażem” jest jakby skrojona na temperament reżysera: mroczne wnętrza, duszna atmosfera, wyrafinowana przemoc, pajęczyna powiązań. To świat znany z „Siedmiu”, „Podziemnego kręgu” czy „Zodiaku”: ukazany sugestywnie, determinujący działania bohaterów, pozostających pod presją zdarzeń i okoliczności, ale i sposób odbioru dzieła.

To jeden z tych filmów, na które nie wolno spóźnić się do kina. Niesamowita, animowana czołówka już od pierwszych sekund podkreśla diabelnie mroczny klimat „Dziewczyny z tatuażem”. (…) Reżyserski geniusz Davida Finchera sprawia, że choć obeznana z historią część widzów zna już zakończenie to i tak siedzi przez dwie i pół godziny seansu jak na szpilkach.

…dla osób, które nie znają powieści, „Dziewczyna z tatuażem” to będzie świetny start, bo jest to po mistrzowsku skonstruowany kryminał, z kręgiem intrygujących podejrzanych i wciągającymi zwrotami akcji. Koneserzy Larssona znajdą w filmie Finchera niewiarygodną wręcz dbałość o detale, świetny montaż i scenografię. Oraz klimatyczną ścieżkę dźwiękową, nagraną przez Trenta Reznora z Nine Inch Nails.

Pod względem realizatorskiej roboty „Dziewczyna z tatuażem” to ekstraklasa. Film ma zimny, przygnębiający nastrój, podparty „nieludzką” muzyką Trenta Reznora i Atticusa Rossa (Oscar za „Social Network”). W świecie pełnym gwałcicieli, oszustów i morderców nawet seks (a tego w filmie nie brakuje) wydaje się mało podniecający. Fincher rozrzedza momentami tę nieprzyjemną atmosferę przy pomocy czarnego humoru (kapitalny pomysł z piosenką Enyi puszczoną w trakcie sceny tortur).